Ziet u het al voor zich? SN-redacteur Roel Haanen maakt een 16mm-filmpje ter ere van zijn held John Carpenter, wurmt zich ondertussen het filmwereldje in, maakt na jaren sappelen eindelijk de overstap naar de regiestoel en mag aan het vak proeven met een episode uit een drieluik. Daarna maakt hij zijn eerste lange speelfilm en regisseert weer enkele jaren later een big-budget spektakel, waaruit net zoveel liefde voor het genre spreekt als uit dat korte filmpje twintig jaar daarvoor.
Dat klinkt toch curieus? Toch is de carrière van de Franse regisseur Christophe Gans volgens dit model verlopen. Het blad heette Starfix, een overigens voortreffelijk periodiek, waarin medewerker Gans zijn enthousiasme voor de Europese horrorfilm kon ventileren. Een van zijn grootste helden was en is Mario Bava; zijn hommage is de korte film SILVER SLIME (1980), een stijlvolle slasher met felle kleuren en opvallende camerastandpunten. Na jaren kniezen volgen een episode uit NECRONOMICON (1994) en het John Woo-achtige martial-arts spektakel CRYING FREEMAN (1995), totdat hij uiteindelijk het mega-project LE PACTE DES LOUPS (2000) mag maken. En de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want deze peperdure film met een uitgesproken romantisch en fantastisch karakter, sterk beinvloed door de Europese en Aziatische genrecinema, was ook nog eens een enorm succes in Frankrijk. LE PACTE DES LOUPS neemt als leidraad de Franse legende over een wolfmens, dat tussen 1764 en 1767 meer dan honderd slachtoffers zou hebben gemaakt. De koning stuurt wetenschapper Gregoire de Fronsac (Le Bihan) met zijn bodyguard (Dacascos) naar de provincie om de zaak te onderzoeken. De Fronsac gelooft niet in verhaaltjes over duivelse monsters en ontrafelt via droge deductie èn enkele spectaculaire confrontaties een geheim dat veel duisterder en veelomvattender is dan hij had durven dromen. Zo simpel als die synopsis klinkt, zo complex is de film. Gans strooit overvloedig met subplots en verwijzingen naar de Franse geschiedenis en laat bovenal een keur aan excentrieke personages in hoog tempo de revue passeren. De toeschouwer, die al verblind wordt door de ongekende beeldenpracht, zit bijkans met een duizelend hoofd te kijken en wenst een blocnote en pen om via aantekeningen het overzicht te bewaren. LE PACTE DES LOUPS lijdt aan een euvel dat binnen de huidige stortvloed aan oppervlakkig spektakel als een grote contradictie moet worden bestempeld: de film is simpelweg te rijk. En dat is een pijnlijke constatering, want er werden kosten noch moeite gespaard om de film tot een feest voor het oog te maken. Het camerawerk is uitzonderlijk, de decors en de kostuums zijn prachtig, terwijl de geweldige actiescènes werden gechoreografeerd door Hong Kong-meester Philip Kwok. Bovendien wordt er goed geacteerd, met name door Le Bihan en Cassel, waarbij Gans via bijrollen voor genre-grootheden als Jean Yanne (LE BOUCHER, 1968) en Edith Scob (LES YEUX SANS VISAGE, 1959) ook nog eens een eerbetoon aan zijn voorgangers brengt. Maar door het combineren van elementen uit de avonturenfilm, de Europese fantastiek en de Aziatische zwaardvechtersfilm bezwijkt Gans’ epische film onder zijn eigen gewicht. Dat Gans af en toe doorschiet in zijn enthousiasme kan hem nog vergeven worden. Maar dat de film uitdijt naar een overdreven lengte van tweeëneenhalf uur en de regisseur zich bezondigt aan enkele clichématige romantische passages (met jengelende violen van EVIL DEAD-componist Joseph Lo Duca), komt hem wat mij betreft op strafpunten te staan. LE PACTE DES LOUPS is een belevenis en bevat enkele geniale scènes, zoveel is zeker, maar juist in de beperking toont zich de meester.
*** Copyright Mike Lebbing. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #50, p10.
