NIGHT WATCH (originele titel: NOCHNOY DOZOR) begint relatief overzichtelijk, heel lang geleden, met twee monsterlegers die elkaar op een brokkelbrug te lijf gaan. Het ene leger vertegenwoordigt het goede, het andere het kwaad. Wie zal de slag winnen en daarmee wereldheerschappij?
Geen van beide, aldus de voice-over, want het goede kan niet zonder het kwade en andersom. Dan maar een compromis: donker en licht blijven in evenwicht, tot ‘de Ene’ geboren wordt die met zijn levenswandel de strijd alsnog zal beslissen. Voorlopig ziet het kwaad erop toe dat het niet te geweldig gaat met de wereld, en waakt het goede over het kwaad. Vanzelfsprekend schieten we na de proloog vooruit in de toekomst, naar het moment waarop de voorspellingen in vervulling beginnen te gaan.
Eén meesterlijke scène kan regisseur-scenarist Timur Bekmambetov nog bieden voor zijn film uit de bocht vliegt, en die scène begint bedrieglijk simpel in een stil schemer-appartement. Een ielige jongeman genaamd Anton Gorodetsky vraagt een medicijnvrouw of ze zijn ex weer verliefd op hem kan maken. En of ze niet ook kan zorgen dat die baby, verwekt door een andere man, uitgedreven wordt. Terwijl het omaatje haar aborterende heksendans doet, krijgt de man gewetensnood. Hoogste tijd voor de nachtwakers om hem bij te staan, waarmee het flatje in een uithoek van de hel verandert vol bliksem, vuur en sissende cgi-demonen. Maar werkelijk eng en griezelig is toch vooral het vrolijk lachende poppetje dat van het aanrecht kukelt en op lange, klauwende spinnenpoten volle koers zet op de nek van onze held. Zeker een van de meest surreële bloedzuigers uit de filmgeschiedenis.
Opnieuw een flashforward: een jaar of twaalf later blijkt Gorodetsky de Russische kruising van Blade, Neo en Dr. Raymond Stanz. Kortom, half mens en half monster, de beste vampierjager van het Oostblok, geen Rus die er met zonnebril en zwarte regenjas sexier uitziet. Zijn nieuwste klus, het beschermen van een schattig jongetje, is behoorlijk pittig, want dit kind heeft iets dat hem voor de vampiers bijzonder aantrekkelijk maakt. O, wat zou dat toch zijn? En o, wie is toch de vader van dat joch? De film stapelt plotwending op plotwending om met veel vermoeiende special effects, teveel leentjebuur en veel teveel zigzaggende camerabewegingen bij de juiste conclusies uit te komen. De spanningsboog is daarbij ergens achter de computers blijven steken. Heeft Bekmamtov toch niet goed genoeg naar Hollywood gekeken. En dan komen er ook nog twee sequels. De aftiteling biedt al een teaser van deel twee. Of die straks de Nederlandse bioscopen zal halen?
Copyright Kevin Toma. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #67, najaar 2005, p24.
