De oorspronkelijk uit Chili afkomstige regisseur-scenarist Shaky Gonzalez legde in 1995 met een korte studentenfilm de basis voor wat drie jaar later het nu in Nederland uitgebrachte ANGEL OF THE NIGHT/NATTENS ENGEL zou worden. Het resultaat lijkt echter meer een hele reeks korte filmpjes dan een avondvullende productie. Het grootste deel van de film bestaat uit verschillende lange flashbacks over het doen en laten van Rico, de ‘Angel of the Night’ uit de titel, een constructie die meer irritatie dan kijkplezier opwekt.
Bovendien heeft Gonzalez voor zijn eerste grote productie veel teveel leentjebuur gespeeld bij grote idolen als Quentin Tarantino, Robert Rodriguez, Peter Jackson en John Woo om de film ook maar enigszins als origineel te kunnen bestempelen.
De kapstok voor de flashbacks wordt gevormd door het verhaal van twee meisjes en een jongen die overnachten in een kasteel dat aan de voorouders van één hen heeft toebehoord. Deze Rebecca (Karlsen) blijkt af te stammen van de al genoemde Rico (Holmey), een voormalige priester die tijdens een negentiende eeuwse vampierenjacht werd gebeten voordat hij zijn prooi kon uitschakelen. Na een langdurig schrikbewind werd hij zelf door een nieuwe generatie vampierenjagers onschadelijk gemaakt, maar gelukkig ligt zijn lichaam nog in de kelder te wachten op verlossing, iets dat -geheel conform het genrestramien- nog vóór het einde van de film zal plaatsvinden.
Afgezien van de taal is er, zowel visueel als verhaaltechnisch, niets aan de film dat ook maar enigszins suggereert dat we hier met een specifiek Deens product van doen hebben. De glad ogende kids die lijdend voorwerp spelen lijken linea recta uit een Amerikaanse B-horrorfilm te zijn ontsnapt en ook de plot zou uit de koker van om het even welke liefhebbende maar weinig ervaren filmamateur kunnen zijn gekomen.
Natuurlijk gaat het gemoord en geslash van de ‘Angel of the Night’ in kwestie gepaard met genoeg uitgerukte harten (overtuigend!) en afgehakte vingers en armen (duidelijk rubber) om de nog geen anderhalf uur durende film uit te zitten, maar het ‘been there, done that’-gevoel dat Gonzalez’ debuut vanaf de eerste minuut oproept, overheerst. Waar een verrassende plotwending wellicht redding had kunnen brengen, heeft de scenarist-regisseur veelal letterlijk gejat uit Amerikaanse genrefilms (onder meer de TALES FROM THE CRYPT-film DEMON KNIGHT wordt tot twee keer toe geciteerd) en zowel de dialogen als de grote finale zijn zelfs voor een als parodie bedoelde film te afgezaagd voor woorden.
Bovendien moeten zelfs grappig bedoelde horrorfilms een zekere logica in acht nemen, die Gonzalez te allen tijde aan z’n laars lapt. De vraag waarom de vampier die Rico in eerste instantie bijt transformeert tot een afzichtelijk monster, wordt net zo min beantwoord als de vraag hoe een negentiende eeuwse priester überhaupt aan een vrouw en een dochter komt. Gonzalez mag dan wel een liefhebber pur sang zijn, voor het maken van een gedegen debuut is fandom alleen niet genoeg. Misschien dat de Deense Chileen zich met volgende films ontpopt tot een volgende Robert Rodriguez, bij wiens debuut EL MARIACHI ook zowel de liefde voor de cinematografie als de onervarenheid in elk shot was terug te vinden.Â
Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #47, september/oktober 2000.
