Met MY NAME IS BRUCE neemt regisseur en hoofdrolspeler Bruce Campbell zijn status als horrorfilmheld op de hak. De acteur, die door de samenwerking met jeugdvriend Sam evil dead Raimi een fenomeen werd, blijkt ook op eigen kracht bizarre films te kunnen maken, al duurde het achttien jaar voor zijn regiedebuut MAN WITH THE SCREAMING BRAIN voltooid kon worden. Op drie Amerikaanse dvd-uitgaven verklaart hij zich nader.
[Gezamenlijk recensie van MY NAME IS BRUCE, ALIEN APOCALYPSE en MAN THE SCREAMING BRAIN]
Eerder dit jaar schudde Sam Raimi met DRAG ME TO HELL de tropenjaren van de SPIDER-MAN-trilogie van zich af. Bevrijd van de enorme verantwoordelijkheid en werkdruk die de drie peperdure studioproducties kenmerkten, liet de maker van de EVIL DEAD-films zich weer eens ouderwets gelden. Als doldwaze kermisrit herinnerde de leukste Amerikaanse horrorfilm sinds de eeuwwisseling in alles aan de films die Raimi voor zijn doorbraak naar een miljoenenpubliek maakte. Het enige waaraan het DRAG ME TO HELL ontbrak was de markante kop van Raimi’s jeugdvriend en steracteur Bruce Campbell. Het was een opmerkelijk gemis, want in de loop der jaren werd hun samenwerking een begrip, en wanneer Campbell niet in een hoofdrol kon schitteren, dan had Raimi meestal wel een amusant bijrolletje in de aanbieding.
De absentie was niet het gevolg van een breuk tussen de filmmaker en zijn oude vriend, maar valt toe te schrijven aan het succes dat Campbell eindelijk lijkt toe te lachen. De acteur had eenvoudigweg geen tijd voor een gebbetje met Raimi, want hij is een van de hoofdrolspelers in de komische spionageserie Burn Notice, die inmiddels drie seizoenen lang op de Amerikaanse televisie floreert. Campbell was eerder met enige regelmaat in het medium actief, maar boert met de nieuwe serie beter dan ooit tevoren. Het succes is hem van harte gegund, maar blijkt hem beslist niet naar het monumentale hoofd gestegen, zo bewijst MY NAME IS BRUCE.
In zijn tweede speelfilm als regisseur spelt Campbell het woord zelfspot in hoofdletters. Als er ooit een acteur geweest is die zichzelf niet serieus neemt, dan is het meneer Campbell wel. Noem hem dus vooral geen meneer, zoals een fan in de film doet. ‘Mister Campbell makes soup’, stelt de acteur droogjes, ‘my name is Bruce’.
De bescheidenheid van meneer Campbell, pardon, Bruce komt oprecht over. Zelfspot was ook het trefwoord waaronder zijn literaire uitspattingen gerangschikt kunnen worden. Met If Chins Could Kill: Confessions of a B-Movie Actor (2001) en Make Love the Bruce Campbell Way (2005) leverde hij twee quasi-autobiografische boeken af, waarin de feiten ondergeschikt waren aan de amusementswaarde. Net als Sam Raimi beschouwt Bruce zichzelf dus bovenal als een entertainer en niet als een kunstenaar, schrijver of serieus te nemen filmmaker. Maar ook een entertainer moet soms de nodige ontberingen doorstaan om zijn publiek te kunnen vermaken. In de even informatieve als kolderieke lezing Neurology 101, te zien op de dvd van MAN WITH THE SCREAMING BRAIN, blikt de regisseur met producent David Goodman terug op de achttien jaar durende lijdensweg die aan zijn volstrekt idiote debuutfilmvooraf ging.
Manusje van alles Goodman en acteur Campbell kenden elkaar al sinds de beginjaren van THE EVIL DEAD en bedachten in 1986 in hun toenmalige uitvalsbasis Detroit een verhaal waarin de linker en rechter hersenhelften van twee totaal verschillende kerels in één donorhoofd belanden. Aan de hand van een lange lijst namen op een schoolbord legt het duo in Neurology 101 uit hoe talloze pogingen de film gefinancierd te krijgen keer op keer op niets uitliepen. Bruce sluit de lezing af met een opwekkende conclusie voor aspirant filmmakers: ‘If two yahoos like Goodman and I can do it, you can do it too! And I dare you to!’ Uiteindelijk kwam de Amerikaanse abonneezender SciFi Channel in 2004 over de brug, op voorwaarde dat Campbell de film in Sofia, Bulgarije zou opnemen.
De nieuwe spotgoedkope dvd-editie koppelt de film aan ALIEN APOCALYPSE van regisseur en scenarioschrijver Josh Becker die in de jaren zeventig als amateurfilmende tiener met generatiegenoot Campbell samenwerkte. De twee films werden achter elkaar in Bulgarije opgenomen, waarbij Becker het spits afbeet. Zijn film doet sterk aan de klassieker PLANET OF THE APES denken, waarbij Campbell de astronautenrol van Charlton Heston vervult: na een veertig jaar durende ruimtereis keert hij terug op aarde om te ontdekken dat de mensheid door manshoge termieten is geknecht.
De aanloopproblemen bij de eerste samenwerking tussen de toffe jongens uit de Verenigde Staten en de lokale filmindustrie van Bulgarije laten in de film de nodige sporen na en dat geldt evenzeer voor de beperkingen van het budget. ALIEN APOCALYPSE is bij vlagen amusant, maar net niet leuk genoeg om de kijker anderhalf uur te boeien. Het geinige audiocommentaar van Campbell en Becker is dat wel. De acteur dankt zijn collega-filmmaker daarin uitvoerig voor diens Bulgaarse pionierswerk dat hem in staat stelde om bij MAN WITH THE SCREAMING BRAIN een stuk slagvaardiger te werk te gaan.
Campbells regiedebuut speelde zich in de oorspronkelijke opzet in Los Angeles af, waarbij een zakenman na dodelijk hoofdletsel ontwaakt met een nieuwe hersenhelft, afkomstig van een latino donor met onderwereldconnecties. De door de financiers afgedwongen verhuizing naar Bulgarije krijgt een hoogst amusante weerslag in het aangepaste scenario. Campbell speelt een arrogante Amerikaanse kapitalist die tijdens een Bulgaarse zakenreis na het hoofdtrauma ontwaakt met een gehalveerd brein dat is aangevuld met een hersenhelft afkomstig van een Russische communist. Dat gegeven leidt tot grappige scènes waarin de twee mannen om controle over het lichaam strijden en Campbell weer flink uitpakt met het slag schizofrene slapstick dat zijn optreden in EVIL DEAD 2 zo memorabel maakte. Dat is leuk voor de liefhebbers, maar de film kan bovendien bogen op een inventieve plot waarin sleetse thema’s als overspel, wraak en een driehoeksverhouding door middel van onorthodoxe chirurgische ingrepen een geheel nieuwe invulling krijgen.
Campbell schenkt ook veel aandacht aan de kolderieke strapatsen van chirurg Stacy Keach en diens hulpje Ted Raimi, en neemt daarmee het risico dat hun aanstekelijke flauwekul de kwaliteiten van het scenario overschaduwt. Voor bovengetekende is dat geen bezwaar, maar het maakt duidelijk dat Campbell de neiging heeft om onbekommerde lol met bevriende acteurs een hoge prioriteit te geven, waarbij hij de kern van de zaak uit het oog kan verliezen. Het ‘toffe jongens onder elkaar’ keert dan ook terug in my name is bruce, dat door producent Mike Richardson en scenarioschrijver Mark Verheiden als stervehikel voor Campbell ontwikkeld werd. Het duo achter de cartooneske kaskraker the mask moet het oeuvre van hun ster uitvoerig bestudeerd hebben, want diens complete loopbaan wordt in de film vaardig op de hak genomen. Het biedt Campbell alle gelegenheid om er een olijke reünie van veteranen uit het EVIL DEAD-tijdperk van te maken, en om zijn imago van blaaskaak en onverbeterlijke klungel breed uit te meten.
Als een greatest-hitscompilatie stelt de film niet teleur en door een ruimer budget ziet MY NAME IS BRUCE er veel beter uit dan het Bulgaarse regiedebuut. De plot draait om een oud mijnwerkersdorp dat door toedoen van Campbells grootste fan tegen een oude Chinese demon moet strijden, waarop de jongen zijn aan lager wal geraakte held ontvoert om de God van Oorlog annex Beschermheer van Tofu een kop kleiner te maken. Wie Don Coscarelli’s bubba ho-tep zag weet waar Verheiden de mosterd haalde: in een van zijn beste films streed Campbell als bejaarde Elvis tegen een mummie, in MY NAME IS BRUCE mag hij het nog eens dunnetjes overdoen. Erg verrassend is de film dus niet, maar vermakelijk is het monument voor Bruce de Blaaskaak en zijn vriendenclub zeker. Van serieuze zelfreflectie is echter geen sprake en uit de overvloedige extra’s op de dvd blijkt dat de maker daar ook geen moment mee bezig is geweest. Misschien is dat ook niet nodig, want de BC-triple bill maakt afdoende duidelijk hoe het fenomeen de geschiedenis in zal gaan. Met Bruce Campbell kun je altijd lachen, maar klassiekers maakt hij alleen wanneer getalenteerde en eigenzinnige filmmakers als Sam Raimi en Don Coscarelli een beroep op hem doen.
MY NAME IS BRUCE: ****
ALIEN APOCALYPSE: **1/2
Extra’s: ***
Di: Anchor Bay (Import). Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeruing van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #83, september 2009.
