De meeste sequels bieden meer van hetzelfde, wat in het geval van MEN IN BLACK II (MIIB) bepaald geen straf zou zijn. De originele film bood zo’n volmaakt uitgebalanceerde mix van humor, actie, effecten en attitude dat een tweede portie nog steeds beter zou smaken dan welke zomerblockbuster dan ook.
En MIIB ’s ook best een aardige reprise geworden. De chemie tussen Mr. Smith en Mr. Jones is intact gebleven, geliefde bijrolspelers als Rip Torn, Tony Shalhoub en the worm guys doen hun ding en in de cameo’s duikt ondermeer Michael Jackson op. De verschillen zijn dan ook vooral een kwestie van nuancering. Opende MEN IN BLACK (1997) nog met een libel die na een ballet boven een autoweg zijn einde vond op de voorruit van een bestelbusje, de begincredits van MIIB tonen een ruimeschip dat op weg naar de aarde de ene na de andere planeet uit elkaar laat spatten. Mooi gedaan, maar erg subtiel is het niet.
De belangrijkste ontwikkeling in MIIB is de terugkeer van K. (Jones), die uit zijn pensionering wordt gehaald om de aarde te redden van alweer een interplanetaire woesteling. Jones in korte broek een postagentschap zien runnen als was het een MIB-divisie is een van de meest geinspireerde vondsten van dit vervolg. Dan volgt de introductie van de superschurk (de humorloze Lara Flynn Boyle die op het laatste moment inviel voor Famke Janssen), en is het business as usual. Een race tegen de klok wordt ingezet waarbij een stoet van Rick Baker-creaties het de jongens nauwelijks moeilijk maken.
Even lijkt een autoriteitscrisis voor wat extra spanning te gaan zorgen, want J. is inmiddels De Man, en K. is oud nieuws. Helaas, het blijft bij wat tegengesputter van Smith, die hier aanzienlijk minder scherp opereert dan in de vorige aflevering. Ook wordt een behoorlijke kans gemist wanneer J. verliefd wordt op een vrouwelijke getuige, en haar geheugen niet wil wissen. Zal de Man in ’t Zwart uittreden, of zijn superieuren tarten? Geen van beide, de insurbordinatie blijft in het luchtledige hangen.
MIIB lijkt vooral geprogrammeerd om zoveel mogelijk fans een zo’n groot mogelijk feest van herkenning te bezorgen. Daarmee is echter fors bezuinigd op de eigenzinnigheid die de oorspronkelijke film zo gedenkwaardig maakte. En het verdoezelen van Linda Fiorentino is simpelweg onvergeeflijk.
Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #56, najaar 2002.
