Twee lanterfanters temmen een reuzegrote bromvlieg en willen steenrijk worden. Ook in zijn nieuwe film MANDIBULES weet de Franse regisseur Quentin Dupieux het absurde op te lepelen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Tien jaar geleden liet Quentin Dupieux, toen nog vooral bekend als muziekproducent Mr. Oizo, zich in het festivalcircuit opvallen met RUBBER, een film over een moordende autoband die zich laat bekijken als een bizarre mengeling van de Spielbergfilms DUEL en JAWS. Te absurd voor woorden maar tegelijk spannend én grappig. Dupieux creëerde zijn eigen niche en houdt er flink de pas in met bijna elk jaar een nieuwe film. Met de titel die volgend jaar moet uitkomen vat hij misschien nog het beste zijn eigen universum samen: INCROYABLE MAIS VRAI.
Net als in LE DAIM / DEERSKIN (2019), een film over een man die verliefd wordt op zijn hertenleren jasje, toont Dupieux zich in MANDIBULES meer Samuel Beckett dan David Lynch. Zijn films worden rechtlijniger, duidelijker, meer gefocust, maar daarom niet minder maf of absurd. Neem het openingsbeeld van MANDIBULES: de dakloze Manu (Grégoire Ludig) ligt in zijn slaapzak op het strand, terwijl de golven over hem heen rollen. ‘Vannacht vast naar beneden gerold,’ zo verklaart hij die bizarre slaapplek. Niets aan te doen. Het ongewone is in de wereld van Dupieux heel normaal, daar zit ‘m de kneep van zijn films.
De opdracht die Manu samen met zijn vriend Jean-Gab (David Marsais) in deze frisse Franse variant op DUMB AND DUMBER in handen krijgt, kan niet eenvoudiger zijn. Ze moeten tegen de middag met een auto een pakje gaan oppikken bij een zekere Michel-Michel. Lukt dat, dan zijn ze vijfhonderd euro rijker. Klinkt eenvoudig, maar niet als je eerst een auto moet stelen en vervolgens aanhoudend gebrom hoort.
De ontdekking van een gigantische vlieg in de kofferbak is het startpunt van een road movie die niet van A naar B voert, maar halt houdt bij C en D. Het olijke duo vat namelijk het plan op om de bromvlieg te temmen en hem vervolgens in te zetten bij het stelen van geld uit een bank. ‘C’est comme un drone,’ weet Jean-Gab. Met frisse moed, een piepend hondenspeeltje en veel blikken kattenvoer gaan ze aan de slag.
De kracht van MANDIBULES is dat je als kijker geen enkele reden hebt om te twijfelen aan de drijfveren van de naïeve, goedzakkige, eigenwijze protagonisten of aan wat hen overkomt. Dat komt omdat Dupieux een meester is in het achteloos weergeven van een lichtvoetige, achteloze realiteit waarin je meteen mee bent. Duikt daarin een reuzevlieg op of een vrouw die na een skiongeluk enkel nog kan schreeuwen (bijrol van Adèle Exarchopoulos), dan lijkt dat niet meer dan logisch.
Dupieux houdt van relatief korte films. Zowel LE DAIM als MANDIBULES duren nog geen uur en twintig minuten. Dat is precies lang genoeg, al moet gezegd dat MANDIBULES in het midden een klein dipje kent als het tweetal iets te lang in het vakantiehuis blijft logeren van een meisje dat in Manu een oude klasgenoot meent te herkennen.
Grappig is MANDIBULES natuurlijk ook, al mikt Dupieux nooit op de goedkope lach. De regisseur hanteert de gouden regel dat een situatie pas grappig wordt als die niet zo bedoeld is. Helemaal op het einde van deze tegendraadse buddyfilm staan de twee vrienden terug aan het begin van hun queeste, als in een volmaakte cirkelstructuur. Tot ieders verbazing schudt Dupieux nog een mooie levensles uit de mouw. De vraag is alleen: welke?
Distributie: Gusto Entertainment. Copyright: Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 9 april 2021.
