Andrés Muschietti trok in 2008 bekijks op horrorfilmfestivals met een filmpje van nog geen drie minuten. MAMÁ joeg bijna iedereen de gordijnen in. Kleine Lilly maakt haar grote zus Victoria wakker: “Mama is terug.” Waarna de twee doodsbange zusjes heel, heel, héél voorzichtig de trap afsluipen…
Guillermo del Toro was één van de vele fans van dit sterke staaltje spanningsopbouw. Vandaar dat Lilly en Victoria (overigens nu gespeeld door andere meisjes) terugkeren in de Engelstalige speelfilmversie MAMA. Aan Andrés en Barbara Muschietti, geholpen door televisiescenarist Neil Cross, de taak om van één goede scène een volledige bovennatuurlijke horrorfilm te maken.
Lilly en Victoria, zo leren we nu, waren één en drie jaar oud toen hun vader ze achterliet in een griezelig verlaten huis in de bossen. Jaren later worden ze teruggevonden: vuil, op handen en voeten, verwilderd en agressief. Ze waren al die jaren helemaal niet alleen, zeggen ze, ‘Mama’ was bij hen.
Psycholoog Dr. Dreyfuss (Daniel Kash) denkt dat de meisjes overleefden door zich vast te klampen aan een imaginaire moederfiguur. Ze zijn mogelijk psychologisch beschadigd door de traumatische ervaring. Oom Luke (Nikolaj Coster-Waldau) en zijn vriendin Annabel (Jessica Chastain), die de meisjes in huis genomen hebben, ondervinden dat het anders zit.
Muschietti heeft met kinderverwaarlozing een zwaar thema te pakken en de openingsscène zal menig ouder doen ineenkrimpen, maar zwaar op de hand wordt het nooit. MAMA is een gewone horrorfilm, geschikt voor een avondje lekker griezelen. Zoals de verwilderde Lilly die voor de televisie een Tell Sell-reclame naprevelt: “Chop, chop, chop”. Lijden de zusjes soms aan een gevaarlijke gespleten persoonlijkheidsstoornis?
Was dat korte filmpje uit 2008 vooral heel sterk in suggestie en spanningsopbouw, in de lange versie laat Muschietti de hele trukendoos op ons los. Enge strijkmuziek, donkere kamers en natuurlijk heel veel lampen die even flikkeren en dan uitgaan. ‘Wie zit daar in de kast?’ Dat Annabel, in het begin notabene nog bassiste in een punkband, gaandeweg moedergevoelens bij zichzelf bemerkt is evenmin verrassend. Dr. Dreyfuss ontdekt ondertussen dat in 1887, niet ver van waar de meisjes vijf jaar lang alleen zijn geweest…
Maar originaliteit is niet altijd essentieel. De belangrijkste truuk en troef in deze film is een combinatie van cgi-haar en de bizarre bewegingen van acteur Javier Botet. Mama zit ergens in de muren, haar komst wordt aangekondigd door honderden motten en Mama laat haar kinderen niet zomaar gaan!
Di: UPI. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 6 maart 2013
