Wie na het zien van de nieuwste Blumhouseproductie MA de bioscoop uitloopt, heeft ongetwijfeld maar één grote vraag in het hoofd rondzingen. Of eigenlijk twee. Op welk punt vloog deze film volkomen uit de rails? En waarom?
Marco Borsato als gastzanger bij Metallica? Het zóu kunnen. Je zet de zin op papier, je denkt na, je leeft je in. Het kán. Hij haalt de hoge noten, misschien wel even wat andere kleren aan, baard erbij. In je hoofd is alles mogelijk. Soms werkt het ook in het echt. Komiek Bruce Willis die een actieheld ging spelen in DIE HARD? De wereld hield in 1988 zijn adem in. Een bespottelijk idee, maar zie daar! Niet alleen was die clown van een Willis volledig geloofwaardig als badass John McClane, DIE HARD was ook nog eens een van de beste actiefilms van de laatste jaren. En wie had in 2013 kunnen voorspellen dat Lupita Nyong’o zich pakweg vijf jaar na haar serieuze Oscarwinnende werk in 12 YEARS A SLAVE zou ontpoppen tot volwaardige genrefilmactrice in BLACK PANTHER, US en LITTLE MONSTERS?
Is het misschien mazzel, toeval, gewoon een kwestie van geluk? Zeker. Maar wie bovenstaande films nader bekijkt, kan ook wat anders concluderen. Telkens kwamen daar precies de juiste mensen bij elkaar op het goede moment en op de juiste plek. Regisseurs, acteurs, cameramensen, scenaristen, editors… En als dat wonder van de perfecte klik geschiedt, kan er iets heel moois ontstaan, zelfs al zegt het recept op voorhand dat het volstrekt geen lekker hapje gaat worden.
Dat het tegendeel ook waar kan zijn, bewijst MA. De rommelige horrorsoufflé die succesproducent Jason Blum, solide regisseur Tate Taylor en sterke actrices als Octavia Spencer en Juliette Lewis ons serveren, zakt na een sterke start reutelend in elkaar. En dat is knap, want het materiaal herbergt een prima psychologische thriller.
De gouden regel van Jason Blum is: als je al het enge uit een horrorfilm haalt, moet er nog steeds een sterk verhaal staan. Dat verhaal is dan in het geval van MA terug te brengen tot een eenvoudige plot. De eenzame Sue Ann (Spencer) koopt op een goede dag wat drank voor een groepje minderjarige scholieren en er ontstaat een vriendschap. De kids mogen lekker clandestien feesten in Sue Anns kelder en al gauw is het dé partyhotspot van het kleine dorpje in Ohio. Maar de liefde gaat over, de scholieren raken verveeld, Sue Ann is verdrietig en wordt weer eenzaam. Fin. Geef toe, niet echt een best verhaal, dus: hoera voor de horror! Televisiescenarist Scotty Landers is er in zijn speelfilmschrijfdebuut dan ook als de kippen bij om ons, de arme kijkers, binnen twee seconden duidelijk te maken dat er bij Sue Ann meer draadjes los zitten dan in de Millennium Falcon op een slechte dag.
Als Sue Ann na de eerste ontmoeting meteen de Facebookprofielen van de scholieren opzoekt, stijgt er nog net geen hysterisch gekakel op uit haar mond, maar je kunt het er gratis bijdenken. Alle spanning rondom de gouden vondst om een sympatiek ogende actrice als Spencer als schurk neer te zetten, kan vanaf dat punt meteen het raam uit. Dan richten we ons maar op de hamvraag: Sue Ann is dus zo gek als een draaideur, maar waarom? Waarom!? Het scenario van Scotty Landers weet raad en helpt in zijn oelewapperig enthousiasme die tweede spanningslaag ook rigoureus om zeep met een flashback naar Sue Ann als nerdy high school leerling. Zou er soms iets érgs met haar gebeurd zijn toen?? Na een half uur zijn alle plotelementen van de film al aan ons doorgeseind en rest regisseur Taylor de ondankbare taak die Duploblokken alleen nog maar in elkaar te klikken. Helaas heeft hij sinds het fiasco THE GIRL ON THE TRAIN uit 2016 nog steeds niet geleerd hoe je de spanning in een thriller netjes opbouwt, zodat we alleen nog maar vol medelijden kunnen toekijken hoe Octavia Spencer dapper alles uit de acteerkast trekt om dit onvermijdelijke treinongeluk zo pijnloos mogelijk te maken. Zou dat lukken in de slotakte? Welnee, want het sadomasochistische scenario van Scotty besluit dan voor de gekkigheid op de volle horrortoer te gaan en van die arme Octavia een schmierend monster te maken dat opeens de hele cast wil doodmaken.
Het is echt volstrekt stompzinnig, maar: MA komt dan eindelijk wél met een bloederige ruk tot leven tijdens de oprecht nare eindscènes. En dan zie je ook meteen wat een geweldige horrorfilm dit had kunnen zijn met een paar echte horrortalenten achter de camera en de laptop. Iemand als Jordan Peele had gemakkelijk raad geweten met een heerlijk campy personage als Sue Ann. En ach, dan hadden Marco en Metallica ook nog op de soundtrack meegekund. Lekker maf, helemaal goed, niks meer aan doen! Lees je mee, Scotty?
Distributie: UPI. Release NL: 30 mei 2019, BE: 5 juni 2019. Copyright: Vinent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 mei 2019.
