Kunnen mensen en titanen vredig op één planeet leven? Jawel, menen de wetenschappers in GODZILLA II: KING OF THE MONSTERS. Nee, denken eco-terroristen. Rampspoed dreigt. Titanen slaags. Vastgoed plat. Godzilla wint.
Eerst wat boekhouding wegwerken. GODZILLA II: KING OF THE MONSTERS is de vijfendertigste film in de GODZILLA-franchise. Het is de derde die is gesitueerd in het MonsterVerse van Legendary Pictures, dat vijf jaar terug de herbewerking GODZILLA lanceerde. (En de tweede dan? Dat is de nieuwe interpretatie van King Kong, KONG: SKULL ISLAND uit 2017.) In 2016 werd de Amerikaanse producent overgenomen door het Chinese Wanda. Is dat relevant? Wel degelijk, want deze Chinees-Amerikaans-Japanse coproductie mikt vooral op de lucratieve filmmarkt van China.
GODZILLA II: KING OF THE MONSTERS is dus geen remake van de gelijknamige film (met uitroepteken achter de titel) uit 1956, die weer een Amerikaanse remake was van de eerste GODZILLA-film uit 1954. En die was, zoals bekend bij de fans, geënt op THE BEAST FROM 20,000 FATHOMS, waarmee special effects-grootheid Ray Harryhausen in 1953 onbedoeld een nieuw genre inspireerde: kaiju, de Japanse monsterfilm.
We zijn nog niet klaar met de boekhouding, want kaiju is een dierentuin van fabelmonsters met exotische namen. Godzilla, de alfa van het spul, is half hagedis (zij het een die heeft leren lopen op zijn achterpoten) en half draak: hij heeft achter zijn huig een vlammenwerper verstopt. Daarmee is hij in de wereld van kaiju tamelijk normaal, een modaal monster eigenlijk. Zijn belangrijkste opponenten zijn een vliegende dino, ook toegerust met vlammenwerper (Rodan), een moederlijke mot (Mothra) en een driekoppige draak met dubbele staart (King Ghidora). Dat drietal zien we terug in GODZILLA II: KING OF THE MONSTERS.
Om de boekhouding af te sluiten: aan het slot van de film staat de teller op zeventien monsters – door Ray Harryhausen steevast creatures genoemd, in deze film titanen geheten – maar buiten het genoemde kwartet zijn ze er voor de decoratie. Spinnen met schorpioenstaart, radioactief speeksel spuwende krabben en de dino met een roos als kop (ze luistert naar de naam Biollante) vervullen minuscule bijrollen, al hebben ze illustere namen als Baphomet, Bunyip en Methulesah. De megapissebedden uit de voorlaatste GODZILLA, die van 2014, ontbreken geheel. Ze worden niet gemist.
Al is de GODZILLA-franchise een boksring voor uit de kluiten gewassen hagedissen en vliegend ongedierte, er lopen ook mensen in rond. In GODZILLA II: KING OF THE MONSTERS zijn dat geen brave burgers, zoals in de kaiju-films van de Japanse Toho Studio, maar – het geeft de film onbedoeld een neoconservatieve moraal – een exclusieve club van militairen, wetenschappers en een enkele company technocraat. Orde versus chaos. Ratio tegenover natuur. Status quo contra vernieuwing.
Tussen de menselijke personages zitten, heel anders dan in de monsterfilms van vroeger, opvallend veel vrouwen en dan geen hulpeloze hysterica’s, maar grijp-de-boef-bij-de-staart-types. Zelfs het monster waar de plot, als je het zo mag noemen, van GODZILLA II: KING OF THE MONSTERS rond scharniert is een vrouw, Mothra. Het MonsterVerse gaat met zijn tijd mee. Zo legde de stoere Godzilla in de film uit 2014, als ik het me goed herinner, een ei. Het wachten is op de eerste LGBT-titaan.
GODZILLA II: KING OF THE MONSTERS is geregisseerd door Michael Dougherty, de man van TRICK ’R TREAT en KRAMPUS, die voor zijn derde feature een slordige tweehonderd miljoen dollar mocht stukslaan. De link met GODZILLA uit 2014 is Dr. Serizawa (Ken Watanabe), die aan het hoofd staat van Monarch, een ‘crypto-zoölogische’ organisatie met vijfenzeventig ondergrondse hi-tech faciliteiten wereldwijd. Vivienne Graham (Sally Hawkins) is wederom zijn assistent.
In Monarchs lab diep onder de bergen van de Chinese provincie Yunnan experimenteert paleobioloog en milieuactivist Emma Russell (Vera Farmiga) hoe ze met ‘bioakoestiek’ de gemoedstoestand van Mothra kan moduleren. De ‘orca’, een uitvinding van haar ex, de gedragsbioloog Mark (Kyle Chandler), maakt communicatie met de titanen mogelijk. Dochter Madison (Millie Bobby Brown, Eleven in tv-serie STRANGER THINGS) heeft iets met Mothra. Dan breken eco-terroristen onder leiding van ex-militair Colonel Jonah (Charles Dance) in en ontvoeren ze moeder, dochter en gadget. Rampspoed dreigt. Intenties goed. Gevolgen fout. Monsters slaags. Vastgoed plat. Godzilla wint. Planeet gered.
Na afloop van de persvoorstelling ben ik langs de huisarts gegaan voor een shot mindfulness. De sensorische overdaad had zijn tol geëist. De eindeloze reeks duels tussen Godzilla, King Ghidora, Rodan en Mothra, in talloze combinaties en variaties; de suspension of disbelief verzengende onlogica van de bloedserieuze plot; de personages zo plat dat je ze als behang kunt gebruiken; het niet aflatende spektakel in hoge resolutie; de hoofdpijnverwekkende beeldverzadiging van de computeranimaties; en dat alles in 3D (voor de ware liefhebber is er ook een IMAX-versie) — het was me teveel geworden.
Maar ik ben gelukkig voldoende hersteld om zonder koorts dit stukje te tikken. Het gaat beter met me en Godzilla ligt braaf in zijn mandje te knorren. Hij moet aansterken, want volgend jaar wacht GODZILLA VS. KONG. O jee.
Distributie: Warner Bros. Release NL: 30 mei 2019, BE: 29 mei 2019. Copyright: Alfred Bos. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 31 mei 2019.
