In het vorige nummer van SN berichtten we al uitvoerig over de eerste serie films in de reeks Masters of Horror. Van de dertien afleveringen konden we er toen twee niet op tijd zien. U had ze dus nog van ons tegoed.
[Gezamenlijke bespreking van HAECKEL’S TALE en IMPRINT]
Het gaat om Haeckel’s Tale van John McNaughton en Imprint van Takashi Miike. Beide films zijn raamvertellingen en period pieces, maar daarmee houden de vergelijkingen op. Waar McNaughton het zoekt in een gothicatmosfeer, moet Miike – verrassing! – het hebben van de brute shocks. In Haeckel’s Tale, gebaseerd op een kort verhaal van Clive Barker, zoekt een jonge weduwnaar zijn heil bij een heks die de doden tot leven kan wekken. De wanhopige man wil zijn jonggestorven bruid terug. De heks belooft hem te helpen, als hij eerst het verhaal aanhoort over Haeckel, een ambitieuze student medicijnen die op pijnlijke wijze leert dat het tot leven van wekken van de doden onsmakelijke gevolgen kan hebben. Haeckel’s Tale is een lekker ouderwetse gothic horrorverhaal met een vette knipoog naar FRANKENSTEIN en een ontknoping die je weliswaar van mijlenver ziet aankomen, maar in zijn uitzinnigheid toch erg amusant is. Ooit een zombie horen kreunen van seksueel genot? Hier is uw kans! Hoe aardig McNaughton ook over de brug komt, echt benieuwd waren we natuurlijk naar Imprint; Takashi Miike’s bijdrage aan Masters of Horror werd door de Amerikaanse kabelmaatschappij Showtime geweigerd voor uitzending. Geen wonder, denk je, wanneer halverwege een lang uitgesponnen martelscène voorbijkomt waarin een prostitué wordt vastgebonden en door haar collega’s met naalden bewerkt (onder haar nagels, in haar tandvlees – au!). Toch lijkt het waarschijnlijker dat de Amerikaanse tv-ban te maken heeft met de expliciete scène van een abortus en de aanblik van foetussen die als afval de rivier in worden gesmeten. Schokkend en onaangenaam is Imprint beslist, maar Miike wil veel te veel kwijt in het uurtje dat hem ter beschikking staat. De vaak bekritiseerde wijdlopigheid van zijn speelfilms dient een doel: net wanneer je in slaap dreigt te sukkelen gooit Miike ineens radicaal het roer om of de beuk erin. Gevolg: je schrikt wakker, veert overeind en bent weer even bij de les. Bij Imprint gebeurt het tegenovergestelde: Miike stapelt in rap tempo zoveel verrassingen, schokmomenten en rariteiten op elkaar, dat je helemaal nergens meer van opkijkt. De grootste makke van Imprint is echter Billy Drago, die zijn loopbaan in B-films uitsluitend aan zijn markante kop te danken heeft. Die komt mooi van pas zolang hij zijn mond houdt, wanneer hij bijvoorbeeld in de openingsscènes zijn hoed afzet voor een voorbijdrijvend lijk van een zwangere vrouw of met een enge grijns langs een kooi vol Japanse hoeren wandelt. Maar de dramatische expressie die zijn rol als Amerikaan op zoek naar zijn verloren Japanse liefde van hem vergt, is duidelijk te hoog gegrepen. Zijn lachwekkend larmoyante spel is hooguit te genieten als attractie in het rariteitenkabinet dat Imprint in wezen is.
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #70, p32.
