Het is zo langzamerhand een standaardgrap geworden in geeky kringen: terwijl DC Comics en Warner Bros. Wonder Woman veel te weird vinden voor een eigen verfilming, geeft Marvel je in GUARDIANS OF THE GALAXY een pratende wasbeer met een machinegeweer.
Het lef van Marvel heeft natuurlijk ook een zakelijke achtergrond. De A-garnituur-superhelden X-Men en Spider-Man worden krampachtig uitgemolken door 20th Century Fox en Columbia Pictures. Van de B-garnituur (want dat waren The Avengers, hoe moeilijk voorstelbaar dat inmiddels ook is.) wist Marvel een reeks ongelofelijk succesvolle films te maken. Het wordt dus tijd om te kijken of de C-garnituur ook zoveel potentie heeft.
En het is echt een C-team. De oorspronkelijke Guardians of the Galaxy verschenen in 1969 voor het eerst in stripvorm. De film is gebaseerd op een latere versie, uit 2008. De teamsamenstelling: de aimabele dief Peter Quill alias Star-Lord, de groene Gamora, de gespierde, getatoeëerde Drax the Destroyer, de sarcastische wasbeer Rocket Racoon, en zijn vriend Groot, een pratende boom. Nou ja, hij zegt “I am Groot”. Daar blijft het wel zo´n beetje bij.
De film brengt de vijf bijeen volgens een beproefde methode: ze beginnen als vijanden. Peter Quill steelt een magisch object, zonder te weten hoe belangrijk het is. Daarmee roept hij de woede over zich af van Ronan the Accuser: Lee Pace onder een dikke laag make-up. De kwade Kree wil niets weten van het vredesakkoord met de Xandariers. Om de kosmos te redden is Quill dus gedwongen tot een ongemakkelijke alliantie met zijn voormalige tegenstanders.
Kortom: het stramien van de meeste films die Marvel tot nu toe maakte. GUARDIANS OF THE GALAXY is een beetje anders omdat het een ruimte-avontuur is, maar veel andere dingen blijven hetzelfde. Dit is al de tiende Marvel-film op rij is met een blanke man in de hoofdrol. Net als bij veel van de andere films is de slotakte de minst interessante, met veel vernietiging van onroerend goed en een tegenstander die steeds maar weer opnieuw opstaat.
GUARDIANS OF THE GALAXY is dus minder vernieuwend dan gehoopt. Dat is ook wel te begrijpen, want de studiobelangen zijn groot. Zelfs een regisseur als James Gunn, die met SLITHER (2006) en SUPER (2010) liet zien over verfrissende ideeën te beschikken, heeft in een megaproductie als deze maar beperkte invloed. Hij mag de formule, die zijn succes al bewezen heeft, met een leuk eigen sausje overgieten.
Gelukkig is het sausje van Gunn érg lekker. Vooral omdat hij zich duidelijk heeft laten inspireren door een iconisch stukje space fantasy: de oorspronkelijke STAR WARS-trilogie. Peter Quill is de Han Solo van het verhaal: een ruimtecrimineel met een guitige glimlach en een klein hartje. Hij is niet de sterkste en niet de slimste, maar wel de meest vindingrijke van het team. Chris Pratt is perfect gecast als charmante opschepper. Pratt, die vooral bekend is als de niet al te slimme teddybeer in de serie Parks and Recreation, en wellicht als de stem van Emmet in THE LEGO MOVIE, zal ongetwijfeld doorbreken met deze film. Hij staat op dit moment al op de set van één van de block busters van volgend jaar, JURRASIC WORLD. Die doorbraak zou terecht zijn: hij kan heel aanstekelijk dansen.
Net als in STAR WARS mag er ook één vrouw zijn – het Smurfin-principe. Zoë Saldana staat als de groene Gamora haar, ahum, mannetje in de gevechten, maar haar achtergrond en vooral haar motivatie blijven vaag. Hetzelfde geldt voor Nebula, haar tegenhanger aan de kant van de slechteriken. Karen Gillan komt, ondanks die de dikke laag blauwe schmink, evenmin goed uit de verf. De interactie tussen Rocket Raccoon en Groot doet heel sterk denken aan een zeker robot-duo. Rocket is de enige die snapt wat Groot bedoelt met zijn herhaalde “I am Groot” (waar Vin Diesel overigens verbazingwekkend veel variatie in weet te leggen). En er is een scène in een bar die wel iets weg heeft van een zekere cantina.
Wat Gunn vooral goed van George Lucas heeft afgekeken, is het idee dat heldhaftigheid het resultaat is van omstandigheden. Geen van de Guardians is precies wat je je voorstelt bij een held, maar omdat ze nou eenmaal “één van de idioten die in dit sterrenstel wonen” zijn, kunnen ze niet anders dan de heldenrol vervullen. De toon is stevig tongue-in-cheek. Gelukkig nemen deze hoeders van de kosmos zichzelf ook niet al te serieus.
En dan is er nog de muziek. Quills moeder gaf hem op haar sterfbed een walkman – met een heuse compilatiecassette! Hoe Quill al die jaren aan batterijen is gekomen, is een beetje een raadsel, maar het bandje levert Gunn het excuus voor een soundtrack vol vette klassiekers. Hooked on a Feeling. Spirit in the Sky. Come and Get Your Love, Cherry Bomb en natúúrlijk een selectie uit The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. De terugkerende grap over Quills aardse referenties en uitdrukkingen die niemand snapt, werkt niet echt, maar de vreemde combinatie van aardse muziek en buitenaardse beelden zorgt voor momenten van puur plezier.
Op de agenda van Marvel staan in elk geval nog THE AVENGERS; AGE OF ULTRON, in mei 2015, en ANT-MAN in juli volgend jaar. CAPTAIN AMERICA 3 en DOCTOR STRANGE volgen in 2016, terwijl ook voor 2017 en 2018 al telkens twee releasedata zijn vastgelegd. Dat is geen straf, want GUARDIANS OF THE GALAXY is weer erg leuk, maar als we nog tot 2019 van het Marvel-universum willen blijven genieten, dan mag er nog wel iets meer variatie komen.
Di: Disney (Release BE 13 augustus, NL 14 augustus 2014) Copyright Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 13 augustus 2014.