Crystal van Meter (Lyonne, tevens associate producer) voldoet op geen enkele manier aan het gangbare ideaal van het Amerikaanse tienermeisje met cheerleader-aspiraties.
Als dochter van ontspoorde ouders heeft Crystal in korte tijd een indrukwekkend strafblad opgebouwd, waarvoor ze aan het begin van de film, door rechter John Landis (!), tot 25 jaar gevangenisstraf wordt veroordeeld. Maar niet alleen op de ziel, ook uiterlijk heeft de opvoeding zijn sporen achtergelaten. De pafferige Crystal lijdt aan boulimia, wat aanleiding geeft tot door Bright met pervers genoegen uitgespeelde taferelen, waarin op een vreetpartij steevast een potje kotsen volgt.
De gevangenisscènes in FREEWAY 2 herinneren aan de women-in-prison films uit de jaren ’70, een populaire uithoek van het exploitation-universum dat steevast werd bevolkt door agressieve lesbiennes en sadistische bewaaksters. Maar nadat Crystal samen met een medegevangene de benen heeft genomen, verandert de film in een grillige road movie, waarbij Roger Corman, John Waters en Quentin Tarantino beurtelings over Bright’s schouder lijken mee te kijken. Bij haar ontsnapping neemt Crystal de lesbische Mexicaanse Cyclonia (Celledonio) op sleeptouw, een breekbaar ogend meisje dat iedereen die haar voor de voeten loopt zonder pardon overhoop steekt. Het reisdoel van de meiden is Mexico, waar ze volgens Cyclonia bij de mysterieuze weldoenster Sister Gomez een veilige haven zullen vinden. Voor het zover is trekt Bright zo’n beetje alles uit de kast wat na het drama in Littleton not done is in Amerikaanse films. Een bejaard echtpaar en een onschuldige spoorwegemployé worden afgeslacht, de meisjes snuiven verf uit een spuitbus en bedrijven seks met elkaar in een motelkamer. Bright balanceert voortdurend op het randje van de wansmaak, maar door de groteske overdrijvingen verlies je nooit helemaal je sympathie voor deze Thelma and Louise from hell.
En nu we het toch over beroemde voorbeelden hebben: net als de eerste FREEWAY is de opvolger losjes gebaseerd op een klassiek sprookje. Gaf het origineel, met Reese Witherspoon en Kiefer Sutherland, een postmoderne draai aan Roodkapje, nummer 2 is losjes gebaseerd op Hans en Grietje, met een ondeugende knipoog naar Klein Duimpje wanneer de meiden in het bos een spoor van crackbolletjes achterlaten in plaats van broodkruimels. Wanneer we vervolgens kennismaken met de sinistere Sister Gomez (Gallo), die in haar kapelletje kleine kinderen volpropt met lekkernijen om ze vervolgens mee te voeren naar een onderaards gewelf, begrijp je waarom geen Amerikaanse bioscoopdistributeur aan de film zijn vingers durfde te branden.
Bright heeft schijt aan alles en iedereen en al helemaal geen boodschap aan de gezapige tienerfilms waarmee Hollywood de populariteit van tv-sterretjes uitbuit. En al was ik van FREEWAY 2 minder onder de indruk dan van de meer doortimmerde voorganger, beroepsprovocateurs als Bright hebben mijn onvoorwaardelijke sympathie.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #45, mei/juni 2000.
