Een opwekkend deuntje en sappig groen gras zijn wel het laatste waar je aan denkt bij de naam Ted Bundy. In het serial killer-genre zijn bastonen en het halfduister meer gangbaar. Het is dan ook op zijn minst verrassend te noemen dat Ted Bundy in de gelijknamige biopic als een soort Clark Kent in een hagelwit tennispak rondloopt, beschenen door een heldere zon en met een funky riedeltje op de achtergrond.
Nu was Bundy in het echt ook een charmant ogende man die zijn slachtoffers op klaarlichte dag meelokte door net te doen alsof hij met zijn arm in het gips hulp nodig had met zijn zeilboot of met een vallende stapel boeken. De plooiloze Superman-mimiek van de onbekende acteur Michael Reilly Burke geeft de film daarom een interessante, vreemde kilte mee die regisseur Michael Bright (FREEWAY) waarschijnlijk heeft afgekeken van AMERICAN PSYCHO, alhoewel hij maar met een half oog moet hebben gekeken.
Want Bright is geen groot observator, daarvoor staart hij te veel. Hij is gebiologeerd door de spartelende blote vrouwenbenen in het bos en hij filmt de half opengeritste tennisbroek van Bundy van onder af om zo het lustmonster te typeren. Daar bovenop komt een staaltje lachwekkende overacting die de film ook weinig goed doet: met name de scène waarin Bundy zich aftrekt in de bosjes en zijn verbeten gezicht onnavolgbaar uitstulpingen krijgt, is het vermelden waard. Soms kun je Bright betrappen op een moment van originele stilering, zoals in de scène waarin Bundy een vrouw belaagt in een gang en er een vrolijk Jingle Bells op de soundtrack klinkt.
TED BUNDY zou moeten gaan over Ted Bundy, de man die volgens de film aanleiding was om begin jaren tachtig de term serial killer te introduceren. Maar wie is Ted Bundy? De film gaat uit van de stelling dat je een mens definieert via zijn handelingen. De vraag wat Bundy bezielde wordt waarschijnlijk als glad ijs ervaren, want Bright zoekt liever zijn heil in het serieel tonen van de moorden, waarbij make-up artist Tom Savini weer veel roodtinten mag gebruiken. ‘Hi, my name is Ted, nice to meet you’, zegt Bundy in de eerste scène tegen zichzelf in de spiegel, en veel verder gaat de kennismaking niet. ‘Who is Ted Bundy?’, roept zijn ex-vriendin Meg aan het eind dan ook walgend uit, wanneer ze zich realiseert dat ze jarenlang met een moordenaar in bed heeft gelegen. We vangen een glimp op van een man die ‘fuck you bitch’ uitroept, terwijl zijn vriendin zich in bed moet voordoen als lijk. Een tekstje aan het eind meldt dat hij dagelijks tweehonderd brieven in de gevangenis ontving van vrouwen die idolaat van hem waren.
Ook wordt er weinig aandacht besteed aan het feit dat de politie bij de jacht op Bundy ernstige steken liet vallen. Ze wisten hem pas na tientallen moorden op te pakken, terwijl hij al die tijd in een opvallende gele Kever rondreed, en lieten hem zelfs twee keer ontsnappen. Totaal genegeerd wordt zijn relatie met Stephanie, de grote liefde van zijn leven die hem een blauwtje liet lopen, terwijl hierin een sleutel tot zijn gedrag zou zijn te vinden. Maar het is dankzij de dode meisjes in bikini dat Bundy de geschiedenisboeken heeft gehaald, dus dode meisjes in bikini is wat we krijgen.
Copyright Mariska Graveland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #59, zomer 2003.
