Na het zien van Joe Dante’s Homecoming in het eerste seizoen had John Landis spijt van zijn frivole vingeroefening Deer Woman. Hij beloofde beterschap. Family is een hoogst vermakelijke, gitzwarte horrorvertelling die met zijn geconcentreerde plot en ingenieuze ontknoping precies op maat gesneden is voor dit format.
En vooruit, met een beetje goede wil kunnen we er nog wel een snedig commentaar op de Amerikaanse ‘family values’ in zien, waar christelijk rechts altijd de mond van vol heeft in Amerika. De ogenschijnlijk vriendelijke dikkerd (verrukkelijk gespeeld door George Wendt) vult zijn huis in suburbia met aangeklede skeletten – zijn surrogaatfamilie. Zijn bloederige handwerk voert hij uit in de kelder, terwijl christelijke muziek uit de radio schalt. Op het dressoir in zijn woonkamer prijkt een foto van Dick Cheney. Het zijn kleine grapjes die, anders dan bij Joe Dante’s bijdragen aan MoH, slechts suggereren dat dit zwartkomische meesterwerkje meer te vertellen heeft. Landis bluft, maar komt er mee weg. Family doet zelfs uitkijken naar zijn nieuwe lange speelfilm, zijn eerste in bijna tien jaar.
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in SN#73, voorjaar 2007.
