Er was een tijd dat Italiaanse horrorfilms door kwistig gebruik van Bolognesesaus gretig aftrok vonden onder de liefhebbers van het betere hak- en zaagwerk. Maar zoals we in SN #91 al weemoedig constateerden, blijft het pakweg de laatste vijftien jaar opvallend stil rond de Italiaanse genrefilm. Zal EATERS de Italiaanse zombiefilm nieuw leven in kunnen blazen?
Voor fans van de oud-Italiaanse zombiecinema zal het even slikken zijn dat EATERS zwaarder leunt op Angelsaksische genregenoten als DAY OF THE DEAD en 28 DAYS LATER dan op de videotheekvullers van Fulci c.s. De krankzinnige plots van weleer zijn vervangen door een eenvoudig te volgen, maar ook wat generiek verhaaltje over een aantal overlevenden van de zombie-apocalyps. Dr. Gyno is dichtbij een kuur voor het virus dat de doden in hongerige monsters verandert, maar heeft een constante aanvoer van ‘levende’ zombies nodig om zijn experimenten voort te kunnen zetten. Daar komen Alen en Igor om de hoek kijken, twee cynische zombiejagers die het veld in worden gestuurd om proefkonijnen te vangen. Alsof ze nog niet hun handen vol hebben aan de ondoden, krijgt het duo ook te maken met neo-nazi’s en een religieuze fanaticus die al dan niet verantwoordelijk is voor de zombieplaag. Tot overmaat van ramp begint ook Dr. Gyno zich steeds vreemder te gedragen…
Deze elementen blijken echter niet voldoende om anderhalf uur te vullen. Dat wordt pijnlijk duidelijk wanneer de helden worden aangevallen door zombies tijdens een plaspauze… een half uur nadat de helden werden aangevallen door zombies tijdens een plaspauze! De leemtes in het script worden verder gevuld met lange sequenties waarin Allen en Igor door niemandsland rijden tegen de achtergrond van een lelijk ‘green screen’ en talloze shots waarin de ongeschoren wanna-be macho’s zo stoer mogelijk een sigaret opsteken.
De betrokkenheid van niemand minder dan Uwe Boll doet het ergste vrezen, maar zijn aandeel in deze productie is relatief beperkt; hij beloofde de jonge regisseurs als distributeur op te treden wanneer de film afgerond zou zijn. Toch zijn er elementen die nogal ‘Bolliaans’ aandoen, zoals een lilliputter die zich de incarnatie van Adolf Hitler waant, en seksuele experimenten tussen zombies en stervelingen. Helaas worden dergelijke frivoliteiten amper uitgebuit of uitgewerkt. Het goede nieuws is dat de zombiescènes hard, smerig en veelal effectief zijn, maar door het vlakke scenario, het zichtbare gebrek aan budget en de onsympathieke personages zullen alleen de minst kritische splatterfanaten plezier beleven aan deze film.
Di: Splendid Film. Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 oktober 2011.
