‘Ashes like a veil of black have lifted to the sky/With the frightened face of death revealed/The last ones left alive find they’ve nothing now/Not even the vaguest memories/Of what they’ve all been fighting for/What they’ve to receive.’ Zelden gaf een liedtekst zo exact de strekking en sfeer weer van een film.
Toch is dit de frappante constatering bij de Japanse doemfantasie DRAGON HEAD, die weg-van-de-snelwegmuziekliefhebbers onmiddellijk herinnert aan het nummer ‘Ashes’ van de Amerikaanse progressive metal-legende Psychotic Waltz. Wanneer de scholier en treinpassagier Teru (Satoshi Tsumabuki) ontwaakt uit zijn bewusteloosheid na een onverklaarbaar ongeluk in een tunnel en zich omringd ziet met verwrongen staal en bebloede lijken, start een morbide toekomstvisioen waar je ‘u’ tegen zegt. Met medeleerling Ako (Sayaka) ontsnapt Teru ternauwernood uit de bloedhete tombe en aan een andere, doorgedraaide scholier. Eenmaal bovengronds is de aanblik van het landschap nauwelijks te bevatten: destructie zo ver het wijdopen gesperde oog reikt. Een onwezenlijke stilte en dikke laag as bedekken de aarde, een rode gloed kleurt de lucht. Jôji ‘George’ Iida laat er meteen in de eerste akte geen misverstand over bestaan dat hij ondanks zijn jeugdige protagonisten de volwassen route kiest. Met een fractie van een Hollywood-rampenfilmbudget slaagt de begaafde genrefilmmaker van ANOTHER HEAVEN (2000) erin om een ijzige, zelfs trieste horrorsfeer te scheppen. Mede dankzij de ongewoon subtiele CGI-effecten doemt een stervende wereld op waarin de ontreddering van het individu volledig is. Want, vraagt Teru zich vertwijfeld af, is dit een kettingreactie van natuurrampen? Het gevolg van menselijk falen? De Dag des Oordeels? Wie of wat ook voor deze realiteitsimplosie verantwoordelijk moge zijn – de mens, de natuur, God? – Teru is, zoals de ik-figuur in William Hope Hodgsons klassieke apocalypsroman The House on the Borderland uit 1908, getuige van het einde der tijden. Op hun dwaaltocht door fantastisch gevisualiseerde, macabere niemandslanden stuiten Teru en Ako op andere overlevenden – bijna allemaal zijn ze gevoelloos en apathisch geworden. Beelden uit THE OMEGA MAN en THE QUIET EARTH schieten langs het geestesoog; vergelijkbare postapocalyptische fantasieën die zich concentreren op de griezelige stilte en de verlatenheid van de laatste mensen op aarde. Het drukkende fatalisme in DRAGON HEAD wekt in gelijke mate verbazing en bewondering: deze dure publieksfilm gaat onversaagd op zwart. Had vlak voor de slotakte een halfbakken en overbodige verhaalwending niet voor enig spelbederf gezorgd, dan konden achter Jôji Iida’s sf-thriller de volle vier doodshoofdjes worden genoteerd. Verslaafden aan plotmechaniek zullen in DRAGON HEAD überhaupt weinig lineairs vinden om hun kleine grijze cellen mee te masseren. Zij die echter sfeer, mysterie en diepte verkiezen boven een mooi rond verhaaltje noteren deze sterke film terstond op hun boodschappenlijst. Morgen kan het immers al te laat zijn.
Copyright Oliver Kerkdijk. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #70, p32.
