Het politie-apparaat van Metro City anno 2050 heeft grote behoefte aan onverwoestbare, onstuitbare agenten en wendt zich tot Prof. Jack Crawley (Abbott), hoofd van het ultrageheime biomoleculaire project ‘Lazarus’, met de opdracht een volmaakte misdaadbestrijder te creëren langs biogenetische weg.
Het resultaat van Crawley’s arbeid is ‘The Demolitionist’ (Eggert), geprogrammeerd om de bende van ‘Mad Dog’ Burne (Grieco) te elimineren. Gevolg: oorverdovende vuurwisselingen en veelvuldig botbrekend handgemeen, gelardeerd met supermacho-dialogen: ‘This is an RTK-201 six-barrel rotation gun, the most powerful hand weapon in the US of A. Guess what it can do to your pathetic scrawny little balls, punk!‘ (sexuele suprematie als bijverschijnsel van wapenbezit is slechts éen van de bedenkelijke ideeën, die de film propageert).
Het is moeilijk te doorgronden waarom Robert Kurtzman (de K in KNB EFX Group, Inc.) dit scenario als uitgangspunt voor zijn regiedebuut heeft geselecteerd. Het gegeven loopt stevig in het voetspoor van ROBOCOP (overigens zonder de vele extra’s, die Verhoeven’s film voor ons in petto had) en doet nauwelijks een beroep op de know-how van Kurtzman als specialist in speciale make-up effecten. De gimmick van de film – tuig dat sneeft in wolken van bloed – werd in Amerikaanse recensies zelfs afgedaan als old hat. Ook wordt aan Nicole Eggert’s biomoleculaire verrijzenis geen bijzondere aandacht besteed m.u.v. een wulps kevlar kostuumpje waarop een hippe regisseur als Pedro Almodovar zonder twijfel stinkend jaloers zou worden.
De film is verder video fodder bij uitstek: alle acteurs/trices zetten dermate overtrokken personages neer dat terstond duidelijk wordt wie wie is (vooral Grieco als de intens gestoorde ‘Mad Dog’ Burne schijnt zich kostelijk te vermaken), zodat de niet misselijke vijandelijkheden direct in alle hevigheid kunnen losbarsten. Temidden van al het hallucinerende geweld probeert Kurtzman zijn schurken nog een zekere ‘beminnelijkheid’ mee te geven door hen fanzines als Fangoria en Fright Movies te laten verslinden en filmbewuste opmerkingen in de mond te leggen als ‘Will you cut the Matt Helm shit?!‘ (waarvan de zeggingskracht anno 2050 moet worden betwijfeld).
Zulke handgrepen kunnen echter de algehele teneur van de film niet verhullen: ‘We’re gonna trash the world, we’re living for revenge‘, dreunt een monotone song onder de slotcredits – en dat geeft het alarmerend nihilistische karakter van dit werkje bondig weer.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #25, juli/september 1996.
