Ook dát moest er een keer van komen: de toekomst als het nirvana op aarde. In het jaar 2032 biedt de wereld niet de welbekende troosteloze aanblik van een door nucleaire oorlogen omgewoelde planeet, maar heeft de kerstgedachte eindelijk postgevat.
Dat wil zeggen: in San (voorheen: Los) Angeles en omstreken is het een en al welvaart en tevredenheid wat de klok slaat. Helaas kent ook deze plaatselijke utopie zijn minder prettige kanten: oog en oor van Big Brother zijn op iedere straathoek aanwezig en tja, waar moet de gepacificeerde moderne burger met zijn voorwereldlijke (on)lustgevoelens heen? Effe lekker een dreun uitdelen is er niet bij en sex wordt alleen per gecomputeriseerde helm bedreven: in de virtual reality dus.
Gelukkig zijn er ook nog ferme knapen als Stallone en Snipes om het stenen tijdperk van de laat-twintigste eeuw in de volgende te doen herleven. Beiden werden in het jaar 1996 aan Cryo-detentie onderworpen, oftewel: voor straf ingevroren. In het geval van de crimineel Snipes, hier Simon Phoenix geheten, omdat hij dertig gijzelaars de lucht inblies. In het geval van politieman Stallone, hier John Spartan geheten, omdat hij de slachting niet wist te voorkomen. Om onnaspeurlijke redenen wordt de crimineel tussentijds ontdooid voor een ‘parole hearing’. Dom: psychopaten moet je gewoon in de vrieskist laten liggen. Na zijn ondervrager een oog te hebben uitgepulkt ontsnapt Phoenix uit de gevangenis en dan moet ook Spartan maar uit het ijs, want hoe krijg je zo’n onberekenbare vechtmachine klein? Juist, door er een andere op los te laten.
Wat vooral erg aardig is in DEMOLITION MAN zijn de grappen over het verschil tussen de oude en de nieuwe wereld. In 2032 is het vloeken bij wet verboden en iedere overtreding wordt met een bon bestraft. Tegelijkertijd is het toiletpapier afgeschaft, dus wat let de vindingrijke 20e eeuwer om zich al scheldend van het alternatief te voorzien. Ook Stallone’s verbouwereerde reactie op een potje ‘virtueel wippen’ (begeleid door het Theme from Love Boat!) is ons uit het hart gegrepen. Teleurstellend, want nogal routineus, is daarentegen de actie, evenals de open deur die hier voor moraal doorgaat. Platonisch lief zijn voor mekaar is een mooi ding, maar een klotsende tongzoen of een knetterende vloek op z’n tijd is wel zo gezond. Niet echt een baanbrekend inzicht.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #10, december 1993.
