‘Not unlike the earth’s cold clay, hm?’, zegt dokter Muñoz (Jack Donner) tegen pulpmagazine-schrijver Randolph Carter (Bryan Moore), die op een zomerdag in 1925 Muñoz’ eigenaardig koude hand schudt, nadat de oude man hem zojuist het leven heeft gered. Het is de sleutelzin uit de 40 minuten durende zwart-witfilm COOL AIR, waarmee Moore op het H.P. Lovecraft Film Festival in 1999 goed scoorde.
Andrew Migliore, organisator van het festival, startte voor zijn bedrijfje Lurker Films een dvd-reeks met onafhankelijke Lovecraft-films die op de festivals draaiden en waarvan deze uitgave de eerste is (inmiddels zijn er drie verschenen). COOL AIR mag dan een in pakweg acht dagen opgenomen no budget-amateuraangelegenheid zijn die zich vrijwel geheel in één ruimte afspeelt en zwaar leunt op dialoog tussen kersverse import-New Yorker Randolph Carter en de enigmatische Muñoz – de claustrofobische sfeer van HPL’s verhaal is goed getroffen. Grote troef van Moore, die zich ook liet inspireren door Berni Wrightsons stripadaptatie, is acteur Jack Donner. Deze veteraan legt in zijn langere monologen (die geen Hollywood-regisseur ooit onversneden zou aandurven) de tragiek van een mensenleven op geleende tijd. De te nadrukkelijk aanwezige soundtrack, enkele buurthuistoneelbijrolletjes en vooral de algehele praterigheid rammelen aan de sympathiefactor van dit op 16mm geschoten en een ouderwetse moviola gemonteerde liefdewerk, maar Donners doorleefde portret van Muñoz geeft de film een toegevoegde waarde. Met de rijkelijk met bonusmateriaal bestrooide COOL AIR-dvd (extra: boekje met interviews en achtergronden, vier korte HPL-geïnspireerde films, grappige interviews met Moore en zijn cast en crew, gesprek met Lovecraft-biograaf S.T. Joshi) legt Lurker Films de lat meteen hoog. Film **1/2 / Extra’s **** Copyright Oliver Kerkdijk. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #70, p27.
