Weinig dingen zijn zo eng als de puberteit en het sadisme van middelbare scholieren. De angst om ‘anders’ te zijn en de ‘body horror’ van de eerste menstruatie spelen dan ook de hoofdrollen in CARRIE: “They’re all gonna laugh at you”.
Bestsellerauteur Stephen King debuteerde in 1974 met het boek Carrie, het begin van een glansrijke en productieve carrière. Brian De Palma regisseerde de beroemde eerste verfilming in 1976, met Sissy Spacek, Piper Laurie en een piepjonge John Travolta. In 2002 volgde een voor televisie gemaakte remake. Daarnaast was er nog een geflopte musical en een slecht ontvangen vervolg op De Palma’s film. De vraag is dus of er wel behoefte is aan wéér een nieuwe CARRIE.
Voor de gemiddelde Schokkend Nieuws-lezers is het verhaal van Carrie natuurlijk gesneden koek: de zestienjarige Carrie White is het buitenbeentje van de klas, die afsteekt tussen haar knappe en zelfverzekerde klasgenotes als een wormstekige appel in een fruitmand. Wanneer we Carrie opnieuw leren kennen staat ze in een hoekje van het zwembad: de blik naar beneden gericht, haar gezicht verstopt achter het sluike haar en niet participerend in het waterpolospel van haar klasgenoten. Carrie wordt opgevoed door haar alleenstaande, godsdienstwaanzinnige moeder, is introvert en verlegen, en gaat gestoken in kleding die eerder past bij een meisje uit de bible belt dan bij een moderne tiener. Haar eerste menstruatie gaat niet alleen gepaard met een publieke vernedering, maar ook met de openbaring van haar telekinetische krachten. Die krachten komen haar goed van pas als ze in de explosieve finale gruwelijk wraak neemt op haar pestkoppen.
Op de frêle schouders van Chloë Grace Moretz rust de zware taak in de voetsporen te treden van Sissy Spacek. Het kindsterretje bewees met rollen in KICK-ASS, LET ME IN en HUGO al vaak genoeg dat ze kan acteren, maar in CARRIE lijkt ze niet op haar plek. Anders dan Spacek, ziet ze er net iets te normaal uit om overtuigend voor lelijk eendje door te kunnen gaan. Misschien dat ze daarom haar toevlucht neemt tot onbeschaamd overacteren: Moretz’ loensende blikken en het dramatische gezwaai met haar armen zijn potsierlijk. Het maakt het alleen moeilijker je in haar in te leven.
Julianne Moore, niet onbekend met het spelen van onstabiele mensen, krijgt als Carries gekke moeder te weinig ruimte toebedeeld en stijgt daardoor niet boven het karikatuur uit. De overige personages, zoals de verwende en gemene pestkop Chris, blijven al helemaal ééndimensionaal.
De regie van deze remake is in handen van Kimberly Peirce, die met BOY’S DON’T CRY al eens eerder een film maakte over een meisje dat anders is dan de rest. Dat stemde hoopvol: voor het eerst een vrouw aan het roer van een Carrie-verfilming, toch een verhaal waarin vrouwelijkheid een belangrijk thema is. Helaas voegt Peirce weinig toe, op een paar kleine updates naar het heden (cyberpesten, filmpje met mobiele telefoons) na. Geen extra inleving. Geen ander perspectief. Het bronmateriaal wordt zelfs iets té slaafs gevolgd: want hoe realistisch is het anno 2013 nog dat een meisje van zestien niet weet wat er tijdens de puberteit gebeurt? Al laat haar moeder haar in het ongewisse, er is altijd nog internet en seksuele voorlichting op school. Thema’s als pesten en ontluikende seksualiteit zijn natuurlijk tijdloos en blijven relevant.
Gelukkig wel onveranderd is de transformatie van Carrie van slachtoffer in wraakengel, van antiheld in boosdoener. Al zijn Carrie’s daden in de explosieve finale van de film niet goed te praten, Stephen King begreep dat de beste schurken personages zijn voor wier motivatie we toch begrip op kunnen brengen.
In de VS is CARRIE bij lange na niet het kassucces waarop werd gehoopt, terwijl het toch de enige horrorfilm is die uitkwam rond Halloween. Misschien begrijpelijk: hoewel de film in de markt wordt gezet als volbloed horror, neigt het soms meer naar tienerdrama. Het wordt nergens eng of gruwelijk genoeg. Zoals Carrie het buitenbeentje van haar klas is, zo heeft het horrorgenre er met deze CARRIE dus een lelijk eendje bij.
