Met succesvolle martelfilms SAW en HOSTEL als voorbeeld zijn filmmakers ijverig op zoek naar hun eigen, geldpoepende ezel in het genre. CAPTIVITY kwam met veel poeha in de Amerikaanse zalen, maar kan zijn belofte van ultieme torture porn niet waarmaken.
De controverse waarmee CAPTIVITY puriteins Amerika choqueerde betreft een aantal posters die, zogezegd zonder medeweten van de producenten, in Los Angeles te zien waren. Handige reclamejongens hadden de billboards voorzien van een vierluik met een gemartelde Elisha Cuthbert in de hoofdrol. Dat vond zelfs oproerkraaier Eli Roth niet netjes. CAPTIVITY probeerde het vervolgens met een poster waarop te zien is hoe Cuthbert levend begraven wordt in een grote bak zand. De makers hadden beter moeten weten: gruwelijke posters zijn vaak de laatste strohalm van wanhopige marketeers die een zwakke film aan de man moeten brengen.
Hoe controversiëler de reclame, hoe zwakker de film. Dat is helaas ook het geval bij CAPTIVITY. De toeschouwer die zich handenwrijvend en schuimbekkend in de bioscoopzetel neervlijt, in de hoop het ultieme martelorgasme te beleven, komt bedrogen uit. De heftigste horror die we ondergaan openbaart zich als een vrij saaie, voorspelbare en amateuristisch in elkaar gepuzzelde verhaallijn rond de egocentrische modepop Jennifer Tree, die na een wild feestje gedrogeerd ontwaakt in een groezelige cel die door Jigsaw zelf geprepareerd zou kunnen zijn. De draai die B-scenarist Larry Cohen (CELLULAR) aan het SAW-concept geeft, opent aanvankelijk nog perspectieven maar wordt erg belabberd uitgewerkt. Jennifer ontdekt al snel dat naast haar nog iemand gevangen zit. De stugge, eigengereide meid valt meteen als een blok voor de persoon die ze ziet als haar redder in nood.
Wie hen gevangen houdt? De film doet weinig moeite om dat lang geheim te houden. Twee oninteressante politieagenten zitten meteen op het juiste spoor. De kijker krijgt al in het begin van het verhaal een hint die zo opvallend knippert, zwaait en tiert dat hij niet te negeren valt. Vanaf dat moment is alle spanning omtrent de slechterik weg. In het begin hoop je nog dat de film evolueert tot een psychologische studie over angst, maar veteraan Cohen heeft meer dan één wit konijn in de goochelhoed zitten. Al snel tovert hij er de ene plotwending na de andere uit. Je zit erbij en staart ernaar.
Bij de première van CAPTIVITY in Amerika grapte een recensent dat Uwe Boll tegenwoordig aan het werk is onder het pseudoniem Roland Joffé. Anders valt moeilijk te verklaren dat de man die ooit THE KILLING FIELDS en THE MISSION regisseerde nu op de knieën door het stof kroop om CAPTIVITY in te blikken. Visueel jat hij gretig van de grauwe look van SAW, maar hij vergeet dat in zijn vieze kelders en donkere steegjes ook acteurs rondhollen. Dat is jammer, want de keuze van Elisha Cuthbert als slachtoffer van dienst is niet alleen maar commercieel verantwoord. De immer knappe 24-actrice is perfect gecast, maar kan niet veel meer doen dan angstig om zich heen kijken en zich afvragen in welke ellende ze beland is. Het antwoord: in een slechte film.
Di: Elyzee Films (BE: 12 september / NL: gecancelled) Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 17 augustus 2007.
