Terwijl de Tweede Wereldoorlog teneinde loopt, houdt een groep nazi’s zich schuil in een verlaten antitankbunker nabij de Belgische grens. Omdat de Amerikaanse aanvallen verhevigen, moeten de nazi’s hun toevlucht zoeken in een donker gangenstelsel dat onder de bunker loopt. Zij zijn echter niet de enigen die hun heil hebben gezocht in de tunnel.
De Duitsers vermoeden in eerste instantie de aanwezigheid van Amerikaanse soldaten, maar al snel wordt gevreesd voor een bovennatuurlijke vijand. De climax waarin uiteindelijk duidelijk wordt welke entiteit er achter de onheilspellende gebeurtenissen zit, voelt helaas een beetje als mosterd na de maaltijd. Niet in de laatste plaats omdat de vijand zich pas in de laatste vijf minuten vertoont. De echte spanning in THE BUNKER komt vooral voort uit de interactie tussen de personages, die één voor één bezwijken onder de psychische druk van de situatie. De mannen zijn dan ook vaker in strijd met elkaar verwikkeld dan met de (onzichtbare) vijand. De haast toneelmatige opzet van THE BUNKER valt of staat bij de acteerprestaties van het gezelschap. In dat opzicht overtuigen vooral Lee Potts en Tiernan als respectievelijk een naïeve idealist en een onvoorspelbare sadist. De film heeft helaas nogal te lijden onder het feit dat de nazi’s zonder uitzondering met een plat dan wel overdreven netjes Brits accent praten. Het is dat de heren nazi-uniformen dragen, anders zou je ze met gemak verwarren met Britse soldaten. THE BUNKER is niettemin een sfeervolle film, die maximaal gebruik maakt van de claustrofobische setting. Hij werd op de genrefestivals Fantasporto en het Catalonian International Film Festival genomineerd voor beste film.
Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, p42.
