Zoals bekend zijn de meeste vampierfilms geïnspireerd door Bram Stokers roman Dracula, om niet te spreken van een groot aantal vrij letterlijke adaptaties. Een veel minder bekende bron is het korte verhaal Carmilla van de Ierse fantasy- en gothicschrijver Sheridan Le Fanu.
En dat terwijl Bram Stoker dit duister-melancholische verhaal over Oosteuropees vampirisme als de belangrijkste bron voor Dracula noemde, en Carl Theodor Dreyers verfilming ervan, VAMPYR, alom als een van de meesterwerken van het genre wordt beschouwd. Waarom het oeuvre van Le Fanu (1814-1873) zo in de schaduw staat van dat van Stoker is niet zo gemakkelijk te verklaren. Zeker is dat hij een pionier van het genre was – ook zijn verhalenbundel In a Glass Darkly is van grote invloed op de fantasyliteratuur geweest. Zijn doorwrochte stijl, waarmee hij bovennatuurlijke elementen in een realistische setting plaatste, sfeer boven expliciete horror verkoos en altijd de mogelijkheid openliet dat de fantastische gebeurtenissen een verzinsel van zijn protagonisten waren, maakte zijn werk erg aantrekkelijk voor filmmakers. De beste verfilming van Carmilla is waarschijnlijk het Spaanse LA NOVIA ENSANGRETADA/THE BLOOD SPATTERED BRIDE (1972, zie SN #47). Maar ook Roger Vadims ET MOURIR DE PLAISIR/BLOOD AND ROSES (1960) is, ondanks enkele duidelijke tekortkomingen, een fascinerende film. Het verhaal speelt zich af in een villa op het Italiaanse platteland, waar een reünie plaatsvindt van de aristocratische familie Karnstein. Neef Leopoldo (Mel Ferrer) is sinds kort verloofd met Georgia Monteverdi (Elsa Martinelli). Nicht Carmilla (Annette Vadim) is ziek van jaloezie; sinds haar kinderjaren, die ze met Leopoldo deelde, is ze verliefd op haar statige bloedverwant. Haar jaloezie maakt plaats voor melancholie en uiteindelijk depressie. Ze raakt in de ban van een verhaal over een verre voorouder, vampier Millarca, en wordt na een bezoek aan haar crypte getroffen door een bezwering. Terwijl in de buurt slachtoffers beginnen te vallen – met allemaal de bekende twee wonden in de nek – neemt de psychische nood bij Carmilla steeds meer toe, tot zelfmoord de enige uitweg lijkt. De allure van BLOOD AND ROSES komt niet voort uit het voorspelbare en op een wat stijve manier voortschrijdende verhaal. Ook het acteerwerk van de harkerige Ferrer levert bepaald geen bonuspunten op. Nee, de grote aantrekkingskracht van de film ligt in de decadente en melancholieke sfeer waarvoor de grote Claude Renoir (voor zijn Bavaeske kleurenfotografie) en Jean Prodromides (voor een ijzersterke soundtrack) alle lof verdienen. Vooral de scène waarin de treurige Vadim door een gemaskerd bal wandelt kruipt onder de huid: zoveel vrolijke mensen om haar heen, zoveel plezier, zang en dans, maar wat voelt deze schoonheid zich toch eenzaam. Zeker zo fraai is Martinelli’s surrealistische nachtmerrie, geschoten in zwart-wit, waarin fel rode spetters bloed opduiken – een staaltje symboliek dat in de psychologische duiding misschien wat gedateerd oogt, maar toch zeker tot de verbeelding spreekt. BLOOD AND ROSES combineert bovendien een overtuigend liefdesdrama met een voor die tijd gewaagde seksualiteit. De kus van Vadim en Martinelli in een bloemenkas, beiden de haren nat van een stortbui, zindert van de spanning. Vrouwenverslinder Roger Vadim stond erom bekend films om zijn echtgenotes heen te bouwen (zie Brigitte Bardot in ET DIEU… CRÉA LA FEMME en Jane Fonda in BARBARELLA) en hij geeft zijn vrouw Annette daarbij alle ruimte om met de film weg te lopen. En dat doet ze op gracieuze wijze. In een film die de enige interessante uit haar loopbaan bleek, is ze zowel meelijwekkend als ravissant, en dat ligt niet alleen aan haar fraaie welvingen. In een tijd dat de ene na de andere obscuriteit op dvd uitkomt is het ronduit bizar dat deze film alleen op video verkrijgbaar is. En dan ook nog eens in de ingekorte Amerikaanse versie, die het oorspronkelijke beeldformaat mist en in het goedkope EP-formaat op de band is geslingerd. Waar is de dvd-politie wanneer je ze echt nodig hebt?
Copyright Mike Lebbing. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in SN #73 (2007), p 58.
