BLACKOUT van Larry Fessenden is een soms spannende, maar vooral tragische variant op de weerwolffilm, met focus op de traumatische ervaring van de man achter de weerwolf en zijn dramatische impact op de gemeenschap om hem heen.
An sich is dat niets nieuws onder de volle maan. Fessenden, die regisseert, schrijft, monteert en produceert, haalt de mosterd duidelijk bij de oude Universalfilms. Lon Chaney Jr. wordt zelfs genoemd. Maar Fessenden geeft er wel een moderne twist aan. De vergelijkingen die critici maken met mumblecore en/of het werk John Sayles over kleinstedelijk Amerika zijn begrijpelijk.
BLACKOUT begint wel meteen zoals men van een lowbudgethorrorfilm mag verwachten: met seks, gevolgd door bloederig geweld. Maar daarna wordt vooral de nuance opgezocht. Kunstenaar Charley maakt rond elke volle maan vreemde dingen mee die hij zich niet kan herinneren, maar er komen wel enge zaken terug in zijn schilderijen. Hij maakt zich zorgen dat hij een weerwolf is die elke maand gruwelijke moorden pleegt. Hij keert terug naar zijn geboorteplaats om daar een aantal zaken recht te zetten, maar dan is het alweer volle maan.
BLACKOUT bestaat grotendeels uit een reeks gesprekken tussen Charley en een aantal mensen in het dorp. Van vrienden tot vijanden, exen tot priesters en advocaten. In dit dorp hangt de schaduw van zijn gerespecteerde, overleden vader over hem, mogelijk een knipoog naar het feit dat hij gespeeld wordt door Alex Hurt, de charismatische doch onbekende zoon van William Hurt.
Via deze conversaties, en andere waar de waarschijnlijke weerwolf niet bij is, ontstaat een portret van een klein dorp waar de verhoudingen op scherp komen. Een gemeenschap waarin racisme al gauw op de loer ligt zodra men bang wordt. Soms is dat veel gevaarlijker of zelfs dodelijker dan een weerwolf.
Tussen de vaak wat prozaïsch gefilmde praatscènes zitten ook een paar mooi gestileerde scènes, zelfs soms geanimeerd als een olieverfschilderij. In de scènes waarin de weerwolf toeslaat pakt Fessenden lekker bloederig uit, wat een extra dimensie krijgt doordat ze regelmatig uit het perspectief van het beest worden gefilmd. Naast de nodige dosis spanning geven ze zo ook meteen het schuldgevoel scherp weer waar Charley door geteisterd wordt. Want BLACKOUT is bij vlagen een effectieve horrorfilm, maar bovenal een tragedie.
