Jazz heeft onder velen het imago van oubollige muziek voor oude(re) mensen, maar de animefilm BLUE GIANT laat zien hoe intens en aangrijpend deze muziekvorm kan zijn in de handen van een stel tieners.
BLUE GIANT is een bewerking van de gelijknamige manga, maar film is een vanzelfsprekender medium om de passie voor jazz over te brengen, omdat je het natuurlijk kunt laten hóren. Daarnaast toont de film dat animatie misschien het beste medium is om jazz invoelbaar te maken, doordat de intensiteit van de muziek op allerlei creatieve visuele manieren kan worden weergegeven, die verder gaan dan de conventionele waarneming met het blote oog.
Zo zijn zowel de emoties die Dai, Yukimori en Shunji voelen tijdens hun spel zichtbaar, maar ook wat het publiek voelt dat daarnaar kijkt en luistert, en hopelijk dus ook wat het publiek in de zaal doormaakt. Bij de voorstelling(en) op het IFFR was regisseur Yuzuru Tachikawa aanwezig en die moedigde het publiek dan ook aan om na een mooi optreden in de film te klappen, net alsof het een echt concert is. Hier werd gedurende de film steeds meer gehoor aan gegeven.
Begrijpelijk, want Hiromi Uehara heeft een fantastische soundtrack gemaakt, die het verhaal over de drie tieners die samen een jazztrio starten met de naam JASS geloofwaardig maakt. Van het enthousiaste rauwe supertalent Dai die met zijn saxofoon naar Tokio verhuist om zijn ambities waar te maken, tot de klassiek geschoolde pianist Yukimori die denkt al te weten hoe alles werkt, tot Dai’s vriend Shunji die als absolute amateur begint.
Hun verhaal is relatief simpel en geeft veel ruimte aan de gevarieerde muziek. Rauwe saxofoonoefeningen onder een brug en in de sneeuw die alle kanten op gaan, drummen op een blikje met een stokje, maar ook professionele optredens met complete liedjes. Soms snel en hard, soms zwoel en intiem.
De muziek is de ster, en de animatie past daar perfect bij. In de scènes zonder muziek is BLUE GIANT een ‘gewone’ anime, maar tijdens de muziekscènes pakken Tachikawa en co. uit. Een caleidoscoop van beelden explodeert dan over het scherm, van kleuren en lichtstralen die de gespeelde noten accentueren of intensiveren tot montages van associaties met de muziek, inclusief herinneringen van de personages en het visualiseren van de spirituele belevenis die jazz kan zijn. Een oprechte ode aan het volgen van jeugddromen en een genot voor oog en oor.
