Drie mensen opgesloten in één enkele locatie, bedreigd door een onbekende man die ze buiten staat op te wachten. Het idee is de droom van iedere low-budget filmproducent en de nachtmerrie van iedereen die wel eens ’s nachts geld pint.
Het minimale en aansprekende uitgangspunt van ATM is, kunnen we daaraan toevoegen, ook een nachtmerrie voor een scenarioschrijver. Want, wanneer David, Emily en Corney zich eenmaal hebben verschanst in het hokje van de pinautomaat op die volstrekt verlaten parkeerplaats, wat dan?
Goed te verkopen concepten als ATM geven beginnend regisseurs als David Brooks een kans op wereldwijde distributie en bieden een platform aan jonge acteurs: Brian Geraghty, Alice Eve, Josh Peck… Alleen de scenarist doet meteen een lampje branden: Chris Sparling schreef ook die andere, zeer geslaagde, high concept thriller, BURIED.
Sparling weet dus als geen ander dat bij dit genre eigenlijk alles draait om de personages. ATM begint dan ook met een lange introductie van David, Emily en Corney, alle drie werkzaam in de beurshandel. David (Geraghty) heeft wat sympathieke bedenkingen over zijn werk voor geldhongerige speculanten, maar Sparling haalt de kredietwaardigheid van zijn hoofdpersonage daarna vrijwel meteen onderuit. David is verliefd op Emily (Eve), maar te sukkelig om iets te ondernemen. Wanneer hij na een personeelsfeestje eindelijk durft aan te bieden haar naar huis te rijden, is hij zo stom zijn vriend Corey (Peck) ook in de auto te laten stappen. Corey is straalbezopen en een vervelende uitvreter, dus dat David hem als vriend beschouwt en alwéér geen nee durft te zeggen, spreekt nou niet bepaald voor de ruggengraat van onze held.
Bovendien, dat opzetje leidt helemaal nergens toe. Vanaf het moment dat de drie besluiten midden in de nacht te gaan pinnen en er een enge vent in een dikke parka opduikt, is David de gewone doorsneeheld. Er is een korte ruziescène, maar de vriendschap met Corey wordt nauwelijks getest. Dat Emily wel iets in David ziet is vanaf het begin duidelijk. Kortom: oninteressante, spanningsloze personages. Veel sterker ware het geweest, wanneer ATM meteen in het pinhokje was begonnen en we de personages aan de hand van hun reacties op de levensbedreigende situatie hadden leren kennen. Zo deed Sparling het in BURIED, waarbij dan ook nog eens komt dat Geraghty, Eve en Peck niet kunnen tippen aan Ryan Reynolds in laatstgenoemde film.
Er zijn eigenlijk maar drie manieren waarop David, Emily en Corney aan hun hachelijke situatie kunnen ontsnappen: vluchten, hulp inroepen of hun duistere belager onschadelijk maken. Hoe spannend is het om mensen twee of drie keer te zien rennen van een pinautomaat naar een om de een of andere obsure reden ver weg geparkeerde auto? Hoe waarschijnlijk is het dat bewakingscamera’s alles filmen, maar dat niemand alarm slaat? Waarom blijft het verdwijnen van een geüniformeerde beveiliger onopgemerkt? Hoe onbegrijpelijk dom zijn de reacties van het drietal? Bij de twee gelegenheden waarbij David de belager fysiek aanvalt, verraadt de regisseur al op voorhand dat we op het verkeerde been worden gezet.
Over een ding is wel goed nagedacht: waarom blijft die man in de parka buiten wachten en komt hij niet gewoon naar binnen? De coda aan het einde van ATM biedt meer vragen dan dat hij beantwoordt, en is daarom nog wel aardig. Een sequel zal er echter niet inzitten. In dit geval moet je toch concluderen dat een minimaal gegeven soms ook gewone een minimale film oplevert.
Di: DFW (NL: 26 juli, B: 15 augustus) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 juli 2012.
