Een plot die in drie woorden is samen te vatten: casinoroof met zombies. En dat dan met een dik Zack Snyder-sausje eroverheen. Of je nou wat kunt met zijn stijl of niet, je moet nageven dat dit de plezierigste film is die hij in tijden heeft gemaakt.
Zack Snyder heeft fans genoeg. De goedkeuring van critici heeft hij dus écht niet nodig. Als de hele geschiedenis rond de Snyder Cut van JUSTICE LEAGUE ons iets heeft geleerd, dan wel dat. Fans mobiliseerden elkaar en kregen wat ze wilden, en ook de deels minder positieve recensies kunnen daar geen afbreuk aan doen. Ome Zack heeft overigens dubbel en dwars een goed jaar, want zijn tweede grote titel van 2021 komt nog geen tweede maanden uit nadat ‘zijn visie’ op de DC-superhelden na jaren ontevredenheid eindelijk het daglicht zag. En ook rondom ARMY OF THE DEAD is de hype groot, althans, onder de fans.
We volgen vooral Dave Bautista, in de rol van ex-militair Scott Ward. Hij vocht mee tegen de zombies toen Las Vegas viel en werd omringd door een muur van containers. Inmiddels bakt hij hamburgers en vraagt hij zich af hoe hij de relatie met zijn dochter Kate (Ella Purnell) zo door zijn vingers heeft kunnen laten glippen. Een zekere dag stapt casino-eigenaar Bly Tanaka (Hiroyuki Sanada) binnen in de diner waar hij werkt, met een voorstel: ga naar mijn casino, trek de kluis leeg en hou lekker zelf 50 miljoen dollar om onder je crew te verdelen.
Scott ronselt een bonte verzameling: oude strijdmakkers, een helicopterpiloot, een kluiskraker en nog wat extra rondwandelend zombievoer. En dan wurmt dochter Kate zich ook nog het gezelschap in. Eenmaal binnen de stadsgrenzen treffen ze vervolgens niet aan wat ze hadden verwacht: de levende doden zijn anders dan de strompelende soort uit de genreklassiekers van George A. Romero. Je kunt ze beter omschrijven als besmettelijke holenmensen. Praten kunnen ze niet, maar ze zijn zeer tribaal georganiseerd, en zeker niet hersenloos. Soit: de stakes zijn duidelijk, het gevaar ook. Kom dus maar op met de actie!
Toegegeven, dit is Snyders plezierigste film in tijden. Hij is nou eenmaal het beste op dreef zonder die zweem van pretentie, waarin hij de afgelopen jaren een bad probeerde te nemen. Laat Snyder vooral films maken met een bijeengeraapt zootje ijzervreters dat iets heeft om omver te schieten, zodat hij niet probeert iets zinnigs te zeggen over het superheldendom. Dat lukt hem toch niet. Zijn kernboodschap is uiteindelijk toch: ‘epische scène is episch’. Daarmee is hij op zijn best. En iets als ARMY OF THE DEAD biedt hem de gelegenheid om daarin te grossieren.
Dat maakt dit nog niet een film die aan kritiek kan ontkomen. Want ARMY OF THE DEAD is nog steeds een film van tweeënhalf uur waar actief schrijfwerk in is gestoken voor iets wat maximaal een uurtje of anderhalf had hoeven duren. En in die vorm kun je nog steeds personages hebben die niet dunner aanvoelen dan rijstpapier dat miljoenen jaren onder hevige druk nog platter is geperst. Natuurlijk, dit is een zombiefilm. Dit genre staat niet bekend om zijn hoge overlevingskansen. Maar het is wel prettig om ook maar het minste te voelen voor iemand, voordat die door de scenaristen wordt opgediend aan de hongerige horde. Als je hierin al iets aan achtergrond meekrijgt van een van de zombiehapjes, dan is het eerder een kwestie van ‘vertellen’ dan ‘laten zien’. Zelfs Snyder heeft wel eens laten zien beter te kunnen.
Wat dan nog kan helpen, en wat zeker ook wordt geprobeerd, is om dat gebrek op te vullen met een stevige dosis humor. Zo wordt de nerd kluiskraker Dieter gekoppeld aan killer Vanderohe tijdens de overval. Want tegenpolen botsen, en botsen is grappig, right? Wel, dikke meh! De pogingen van Dieter om cool over te komen werken net iets te effectief op de zenuwen om grappig te worden. En acteur Omari Hardwick is verre van de geschikte straightman om humoristisch tegenwicht te bieden aan de capriolen van zijn Duitse collega. Op zijn best is het komische gehalte van ARMY OF THE DEAD aardig, en gelukkig verzandt het nooit helemaal in scènes die het bloed onder de nagels vandaan halen.
Wel nog een kritiekpuntje is dat Snyders stijl ook hierin niet kan ontsnappen aan een eigenlijk zeer vermijdbare kunstmatigheid. Dat krijg je met zo ontzettend veel CGI. Te veel delen van verlopen Las Vegas zijn uit een computer komen rollen, en te vaak zijn acteurs voor een greenscreen geplempt. Dat zorgt voor een gewichtloosheid aan alles wat je ziet, en de film lijdt daar als geheel onder. Wel heeft ARMY OF THE DEAD voor Snyders doen een unieke look, en dat heeft er niet op zijn minst mee te maken dat hij voor de verandering zelf achter de camera is gaan staan. Het lichtgebruik imiteert meer natuurlijk zonlicht, wat voor minder harde schaduwen zorgt. En ook speelt Snyder meer met veel meer onscherpheid van de beelden. Niet altijd even goed uitgewerkt, maar dan nog vormt het een prettige afwisseling met zijn gebruikelijke orgies van haarscherpe duisternis.
Het kriebelde al lange tijd bij de regisseur om terug te keren naar het genre van zijn debuutfilm uit 2004, de remake van DAWN OF THE DEAD, en ook zeker om het te mixen met het heist-genre. Hij had alleen weinig aanleiding toe, totdat hij carte blanche kreeg van Netflix. Wel, we kunnen deze streamingdienst op onze knietjes danken. Zack Snyders talent ligt meer in het maken van beelden dan in het vertellen van verhalen. En dan ben je uiteindelijk een stuk beter af bij pretentieloze zombieactie. Snyder en zijn fans komen duidelijk niets te kort, maar het is ook prettig om als recensent te kunnen concluderen dat dit weer eens een duidelijke stap in de goede richting is.
Distributie: Netflix. Release: 21 mei 2021. Copyright: Ruud Vos. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 20 mei 2021.
