Goede verhaalideeën zijn meestal in een paar woorden samen te vatten: ABRAHAM LINCOLN: VAMPIRE HUNTER. Mooi, maar dan?
Seth Grahame-Smith, auteur van Pride and Prejudice and Zombies (2009) en Abraham Lincoln: Vampire Hunter (2010), worstelde er al eerder mee. Zijn cultroman over hoe de zestiende president van de Verenigde Staten een vampierenjager werd, verzandt al snel in herhaling: steeds opnieuw krijgt Abe een brief van zijn leermeester Henry Sturges met een adres en het verzoek de daar woonachtige vampier aan mootjes te hakken. De vervlechting van horrorfictie met de welbekende historische feiten maakte de roman bijzonder, maar zorgde ook voor voorspelbaarheid. Het einde is immers bekend: John Wilkes vermoordde Lincoln.
Verstandig dus, dat Grahame-Smith in het scenario dat hij schreef voor de onvermijdelijke verfilming van zijn boeksucces, een aantal zaken anders aanpakt. De jeugd van de kleine Abe wordt samengevat in twee korte sleutelscènes, Abe’s verschillende huwelijken zijn samengebracht tot één enkele love interest en het einde is aangepast.
De dood van zijn moeder, ’s nachts gadegeslagen vanuit de bedstee door de kleine Abe, zorgt nog voor een sfeervol griezelmoment. Jaren later verlangt Abraham Lincoln (gespeeld door Benjamin Walker) nog steeds naar wraak. Henry Sturges (Dominic Cooper) leert hem hoe hij de vampiers moet bestrijden. Ondertussen ontmoet Abe zijn vrouw Mary (Mary Elizabeth Winstead, THE THING) en hernieuwt de kennismaking met zijn zwarte jeugdvriend Will Johnson (Anthony Mackie). Will leert hem de waarheid kennen over de slavernij. De zuidelijke vampiers gebruiken hun slaven als voedsel. Dat is het startsein voor Abe’s politieke carrière en, uiteindelijk, de Amerikaanse burgeroorlog.
Grahame-Smith lost in het scenario een aantal problemen op, maar niet het belangrijkste: boek en film zijn vrijwel plotloos. Wat wil Abe bereiken? Wie weerhoudt hem daarvan? Hoe overwint hij die obstakels uiteindelijk? In het boek is dat te algemeen geformuleerd (‘I hereby resolve to kill every vampire in Amerika’); in de film wordt een halfslachtige poging gedaan het te concretiseren tot de strijd tegen oppervampier Adam (Rufus Sewell, VINYAN). Pas in de derde akte wordt de uitdaging helder: president Lincoln moet een list verzinnen om de Slag bij Gattysburg te winnen. Dan opeens loopt de spanning op.
Dat is ook het moment waarop regisseur Timur Bekmambetov (NIGHT WATCH, DAY WATCH, WANTED) kan doen waarvoor hij is ingehuurd. De gehele film baadt in bruine of blauwe kleuren, alsof we hier van doen hebben met een getinte film uit de vroege jaren van de cinema, en dat is een leuke vondst, maar ABRAHAM LINCOLN: VAMPIRE HUNTER levert niet het visuele spektakel dat je van Bekmanbetov verwacht. Sterker: de vechtchoreografie, montage en special effects ogen vaak slordig. Het gevecht op de ruggen van honderden paarden in volle stampede bijvoorbeeld. Leuk idee, maar het is volkomen onduidelijk waar de stampede opeens vandaan komt en de cgi is verre van overtuigend. Bekmanbetov beperkt zich, tussen lange stukken dialoog, veel te vaak tot een lauwe herhaling van de high kicks in slow-motion waaraan hij zijn bekendheid dankt.
Was ABRAHAM LINCOLN: VAMPIRE HUNTER maar geschreven als een actiefilm met een zinderende plot, of gefilmd als een échte historische mockumentary of als – het aspect uit het boek dat nu helemaal verloren gaat – een grimmig sprookje over de slavernij. Dat pakte CSA: THE CONFEDERATE STATES OF AMERICA (Kevin Willmott, 2004) toch beter aan. Die ‘documentaire’ begon met een ‘oud’ zwart-wit filmpje waarin Lincoln, vermomd als neger, naar Canada probeert te ontsnappen. Zulke creatieve verrassingen ontbreken helaas in ABRAHAM LINCOLN: VAMPIRE HUNTER. Het blijft bij dat ene leuke idee.
Di: Fox (NL: 2 augustus, B: 11 juli) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 augustus 2012.
