Agatha Christie’s boeken over de Belgische detective Hercule Poirot zijn misschien de beste moordmysteries ooit geschreven, maar daaraan had Kenneth Branagh niet genoeg. Met A HAUNTING IN VENICE maakt hij zijn derde Christie-bewerking, met opnieuw aanpassingen om de plot van meer diepgang te voorzien.
Branaghs vorige twee Christie-films, beide met een scenario van Michael Green, voorzagen Poirot van overbodige achtergrond: in MURDER ON THE ORIENT EXPRESS (2017) dacht de detective somber terug aan een overleden geliefde, in DEATH ON THE NILE (2022) had hij daarbovenop een oorlogstrauma en kreeg zelfs zijn befaamde snor een tragisch oorsprongsverhaal.
Verder bleef Green in zijn scenario’s voor die films aardig trouw aan de bron. De titel van A HAUNTING IN VENICE, gebaseerd op Christie’s minder bekende Hallowe’en Party, laat al zien dat dat ditmaal anders ligt. Hallowe’en Party speelt zich niet af in Venetië en er is ook geen sprake van vermeende spokerij. Maar goed, Venetië leent zich natuurlijk beter voor Branaghs grootse esthetiek dan een Engels dorpje, en hij had blijkbaar zin in een duister detectiveverhaal met een séance (een populair plotelement dat Christie elders wél gebruikte, bijvoorbeeld in The Sittaford Mystery).
Ook de details van het mysterie verschillen. Daarover natuurlijk geen spoilers: het volstaat te zeggen dat Green iets tragischers heeft bedacht. Christie’s boeken waren gezellig amusement, maar Branaghs films zijn prestigieuze literatuurbewerkingen, en daar hoort blijkbaar tragiek bij. Dus ook Poirot (Branagh zelf) mag weer flink mokken over de ellende die hij heeft gezien. De gepensioneerde detective wordt door de bevriende misdaadschrijver Ariadne Oliver (Tina Fey) overtuigd mee te gaan naar het oude palazzo van operazangeres Rowena Drake (Kelly Reilly), wier dochter Alicia (Rowan Robinson) op mysterieuze wijze is omgekomen. Het befaamde medium Joyce Reynolds (Michelle Yeoh) zal contact proberen te leggen met het dode meisje. Dat Poirot het medium als bedrieger ziet spreekt voor zich, maar toch gebeuren er dingen die hij niet kan verklaren…
Zo dicht bij het horrorgenre kwam Branagh zelden (zijn MARY SHELLEY’S FRANKENSTEIN (1994) was eerder een historisch drama dan een griezelfilm). A HAUNTING IN VENICE heeft een smakelijk macabere sfeer en zelfs een paar jump scares: Branagh heeft duidelijk plezier met de genreconventies. Zijn cameraman Haris Zambarloukos maakt klassiek gebruik van licht en schaduw in het donkere palazzo (deels set, deels echte locatie) en filmt vaak vanuit hoge posities, neerkijkend op de personages alsof de camera een bovennatuurlijke aanwezigheid is.
Het is een gothicfeestje, inclusief het sappige melodrama dat daarbij hoort. Helaas weet Branagh echter wederom niet de gevoelige snaar te raken die hij zoekt. Zijn Poirot heeft, sombere overpeinzingen ten spijt, niet de menselijkheid van David Suchets versie. Gehinderd door bij vlagen tenenkrommende dialogen (‘I know my way around a turn of phrase. After all, I am the world’s number one mystery writer’) slaagt ook de rest van de cast er zelden in hun personages tot leven te brengen.
Dat A HAUNTING IN VENICE de beste van Branaghs Poirot-films is, heeft vooral te maken met de afwezigheid van de meest storende elementen in de eerdere twee: de flashbacks naar Poirots verleden en de visuele lelijkheid van het digitaal glanzende DEATH ON THE NILE. Het is tot nu toe Branaghs meest volwassen Christie-film; laten we hopen dat hij de volgende keer de opgelegde somberheid helemaal achterwege laat.
Distributie The Walt Disney Company, release 14 september
