Het heeft maar liefst 23 jaar geduurd, maar eindelijk trakteren Danny Boyle en Alex Garland, het creatieve team achter moderne horrorklassieker 28 DAYS LATER, de wereld op een nieuw hoofdstuk over het woedevirus dat razendsnel bezit wist te nemen van heel Groot-Brittanië. 28 YEARS LATER is een lange periode dus er vallen meer dan genoeg verhalen te vertellen, zou je denken. Het soort verhaal waar scenarist Garland voor gekozen heeft is echter vrij verrassend: een sentimenteel coming-of-age-avontuur dat geschoeid is op de leest van het oerbritse kitchen sink-drama. Maar dan met zombies.
Ik noem ze nu voor het gemak zombies, maar de sprintende slachtoffers van het woedevirus heten, ook 28 jaar later, nog steeds officieel geïnfecteerden. Voor de kijker zonder kennis van het origineel wordt in een intense, brute proloog even heel snel duidelijk gemaakt dat zij formidabele vijanden zijn. Een korte titelkaart met sporadische info vult nog even in hoe de staat van de wereld in 2030 is. Alleen in Groot-Brittannië lopen nog zombies rond en de rest van de wereld heeft er een grote quarantainesticker op geplakt. Men verdomt het simpelweg om ze te helpen. Een vrij cynische keuze van Garland om te stellen dat het mondiaal economisch nut van zijn thuisland dus blijkbaar nihil is, maar er gebeuren wel meer dingen in de film die je maar gewoon moet aannemen. Laten we eerlijk zijn, John Carpenter deed hetzelfde met de titelmetropool in ESCAPE FROM NEW YORK.
Al die Engelsen, Schotten, Ieren en Welshen mogen het dus al jaren lekker zelf uitzoeken en dat heeft geresulteerd in een aantal verspreide leefgemeenschappen die de zombies hebben weten buiten te houden. Een van die dorpjes heeft het geluk zich op een soort waddeneiland te bevinden dat slechts tijdens eb te bereiken is via een smal pad door de zee. Hier ontmoeten we de twaalfjarige Spike (een sterke Alfie Williams) en zijn ouders Jamie (Aaron Taylor-Johnson) en Isla (Jodie Comer). Isla lijdt aan een vreemde ziekte, waardoor ze vaak woedeaanvallen krijgt en de hele dag in bed moet liggen. Helaas, geen dokters meer op het eiland. Jammer dan. Het weerhoudt Jamie er niet van zijn zoon op een trip naar het vasteland mee te nemen, waar hij zijn eerste zombie moet doden. Spike is nu immers een man aan het worden en dat is nu eenmaal de dorpsregel. Eenmaal daar ziet Spike in de verte een reusachtig vuur, maar Jamie wuift het haastig weg als gevaarlijk. Daar woont een gestoorde gek die je niet wil tegenkomen. Maar als Spike ontdekt dat die man daar een voormalig arts is, krijgt de ‘gevaarlijke gek’ in zijn hoofd mythische proporties. Een echte dokter! Zou hij misschien…?
Rondom deze opzet bouwen Doyle en Garland vernuftig het frame waarop zij hun nieuwe trilogie bouwen (het aankomende vervolg is direct na deze film geschoten). Zo zijn er nieuwe types zombie waarover ik niets zal verklappen. Snelle cuts, vreemde camerahoeken, felle kleuren en een spookachtige soundscape tijdens de actiescènes roepen de herinnering op aan Garlands eigen regiewerk, met name MEN. De zombiescènes (veelal gefilmd met een smartphone!) zijn allemaal om door een ringetje te halen, maar dat geldt helaas minder voor de dramatische laag van de film. Zoals gezegd, in de traditie van de films van Mike Leigh en Ken Loach, de meesters van het kitchen sink-drama. Harland zegt tijdens het schrijven Loach’ meesterwerk KES uit 1969 als voorbeeld te hebben gebruikt. Het duurt echter een hele poos voor je als kijker echt betrokken raakt bij de spirituele en emotionele levensqueeste van Spike. Pas als Ralph Fiennes ten tonele verschijnt, in een kleine, heel fijne rol, komen Doyle en Harland in de buurt van een gutpunch die je echt het verhaal intrekt en doet meeleven met de jonge held. Het had allemaal wat rafeliger en minder sentimenteel gemogen, maar dat is slechts een klein puntje van kritiek. Plus: er staan nog twee films op stapel met de verdere avonturen van Spike tijdens zijn reis naar volwassenheid. Met Luke Skywalker viel het ook pas in de tweede film allemaal op zijn plek, dus laat 28 YEARS LATER: THE BONE TEMPLE maar komen!
