Klassieke scène: hoorcollege van een wetenschapper, in dit geval de als seismoloog vermomde Paul Giamatti, die antwoordt op de vraag of het ook hier kan gebeuren. “It’s not a matter of if; it’s a matter of when.”
In het geval van SAN ANDREAS hebben we het dan over een aardbeving, maar de uitspraak is ook al duizenden malen toegepast op kometen, overstromingen, tornado’s en epidemieën. Zelfs over seriemoordenaars en exorcismes wordt college gegeven, naar het schijnt. Dr. Lawrence (Giamatti) brengt de theorie ook in praktijk, want hij heeft met een collega een methode ontwikkeld waarmee hij aardbevingen kan voorspellen. Om de een of andere reden moet je zo’n apparaat altijd testen bovenop de Hoover Dam. En ja hoor: prompt meten ze krankzinnig hoge waarden en verdwijnt Lawrence’ ongelukkige collega in een diepe aardkloof. Handig zeg, dat apparaat.
Tot zover het wetenschappelijke aspect. Wetenschap speelt uiteraard niet de hoofdrol in SAN ANDREAS, noch geloofwaardigheid of logica. De hoofdrol is voor Dwayne ‘The Rock’ Johnson, die een rechtschapen en breedgeschouderd lid van de Los Angeles Fire Departement speelt. “Just doing my job, ‘mam,” laat deze Ray bescheiden weten, alvorens met zijn helikopter een gevaarlijke bergpas in te vliegen om een bekneld meisje te redden. Wat wacht moedige Ray voor al zijn inzet, wanneer hij ’s avond laat huiswaarts keert? Een diepvriesmaaltijd en de echtscheidingspapieren van zijn vrouw!
Emma (Carla Gugino) heeft zelfs al een nieuwe vent, de miezerige Daniel Riddick. Deze architect (spoiler: géén handig beroep als je in een rampenfilm zit!) neemt Rays dochter Blake (Alexandra Daddario) mee voor een tripje naar San Francisco. Vreemd wel, want ze wéten dat daar zojuist een aardbeving heeft plaatsgevonden. Kennelijk nooit van naschokken gehoord, laat staan van Dr. Lawrence en zijn handige apparaatje dat inmiddels voorspelt dat de gehele San Andreasbreuk binnenkort op hol zal slaan. 9.6 op de schaal van Richter. U begrijpt: er zit niets anders op voor Ray en Emma dan hun echtelijke onmin te vergeten en samen per helikopter/vliegtuig/parachute/speedboat koers te zetten naar het rampgebied. “Let’s save our daughter!”
Er zijn mensen die een zwak hebben voor ‘The Rock’; ik heb altijd een zwak gehad voor Carla Gugino en Paul Giamatti. Laten we het er maar op houden dat ze alle drie roemloos tenondergaan in dit voorspelbare rampenscenario. Bij elkaar opgeteld vijf verschillende gezichtsexpressies, en dan schat ik het ruim. Geen greintje originaliteit, wel heel veel digitale destructie.
Spannend is het allemaal niet – want wat geef je nou om deze bordkartonnen personages? – maar is het dan in elk geval goede cgi? Nou nee. Het ziet er meestal onecht uit en één van de redenen is dat puin meestal niet in handige blokjes valt. Een andere reden is overkill. Eén enorme vloedgolf die zich op de Golden Gate Bridge stort, maakt indruk. Maar wanneer zich daarin ook nog een containerschip én een passagierscruiser bevinden, verliest de kijker alle gevoel van schaal. Wat is groot? Wat is klein? Wat is nog indrukwekkend? SAN ANDREAS ziet er geregeld uit als een Photoshop-ongeluk, het equivalent van de Nederlander die vorige maand de Eiffeltoren onder het topje van zijn vinger probeerde te shoppen. In de eerste helft kun je daar, op een B-movie kind of way, nog wel schik in hebben, tegen einde zijn de sloopwerkzaamheden vermoeiend en monotoon.
The Rock heeft precies één leuke oneliner en we zien hem, naast zijn directe familie, welgeteld één andere mevrouw redden. De film eindigt met de Amerikaanse vlag, opdat we niet vergeten waar de woorden popcorn en pulp vandaan komen.
Distributeur: Warner Bros, BE 27 mei, NL 28 mei 2015. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 mei 2015.
