Mensen de stuipen op het lijf jagen en daar grif voor betaald worden; laat filmmaker-zakenman Oren Peli maar schuiven. Het vijfde deel van zijn succesvolle franchise PARANORMAL ACTIVITY is in de maak. Maar de McDonald’s van de found footage-horror heeft ook al een franchisenemer in Japan.
Als Oren Peli iets van zijn filmdebuut heeft opgestoken, dan is het wel dat suggestie doorgaans beter werkt dan expliciete effecten. Inmiddels is het devies: met minimale middelen maximaal rendement behalen. Plots dichtklappende deuren en flikkerende lampen kosten niks. En wat is nou economischer dan filmen met consumentencamera’s die de indruk wekken dat het beeldmateriaal linea recta uit iemands huiskamer komt? Peli komt er al jaren mee weg en heeft zelfs twee nieuwe PARANORMAL ACTIVITY-films in voorbereiding. Over het officiële, vijfde deel is nog weinig bekend. Van de nog titelloze latino spin-off voor de Zuid-Amerikaanse markt (Actividad Paranormal?) weten we amper meer. Behalve dat de regisseur van dit Spaanstalige tussendoortje zijn vertrouwde scenarist Christopher Landon (DISTURBIA) is, die ook alle voorgaande sequels schreef.
Van zoveel Amerikaanse bemoeienis leek in het onafhankelijke TOKYO NIGHT uit 2010 geen sprake. Nota bene uit het land van de enge spookmeisjes kwam het verzoek om een Japanse PARANORMAL ACTIVITY te mogen maken. Paramount had blijkbaar geen bezwaren tegen Toshikazu Nagae’s bewerking, die wat merkwaardig het midden houdt tussen remake en sequel.
Na een auto-ongeluk in de Verenigde Staten keert de Japanse schone Haruka (Noriko Aoyama) huiswaarts met twee gebroken benen. Er volgt een kort weerzien met vader Shigeyuki (Kazuyoshi Tsumura), die op zakenreis vertrekt en haar achterlaat bij broer Koichi (Aoi Nakamura). Plagerig zit hij zijn zus-op-wielen achterna met een gloednieuwe HD-camera. Het excuus om de Big Brother-activiteiten te intensiveren, laat niet lang op zich wachten. Haruka’s rolstoel staat de volgende ochtend namelijk niet op zijn plek. Het werk van een insluiper? Scheef parket? Nachtelijke opnames laten zien dat de rolstoel uit zichzelf wegrolt. Koichi vermoedt kwade opzet van gene zijde en strooit een hoopje zout – in menig cultuur een probaat middel tegen het bovennatuurlijke. Als voor het oog van de camera de zoutkorrels verstuiven, is dat de opmaat tot een reeks paranormale pesterijen. Van lakens die van het bed glijden tot bonkende voetstappen in het duister. Voor de couleur locale wordt de hulp van een Shinto-priester ingeroepen, die met zijn purificatie-ceremonie de huisvredebreuk tracht te bezweren. Maar de entiteit die met Haruka meeliftte uit CaliforniĂ«, trekt zich van Japanse hocuspocus weinig aan.
Nagae blijft trouw aan de receptuur van de originele film en probeert de zijne daar zelfs mee te verweven. Zo houden Haruka’s gebroken benen verband met de gebeurtenissen in PARANORMAL ACTIVITY, maar dat is vooral een aardigheidje voor wie die film heeft gezien. De grootste makke is dat Nagae’s eigen inbreng weinig toevoegt. Zijn leukste vondst is het tweede cameraperspectief, dat in split screen ook vreemde verschijnselen in Koichi’s slaapkamer registreert. In de allerlaatste minuten probeert Nagae met een ruk richting J-horror nog iets van een signatuur achter te laten. Een misplaatste poging om een verder niet onaardige remake eigen smoel te geven. De cynische realiteit is dat het grote publiek graag vooraf weet wat het krijgt en zich niet zal storen aan het gebrek aan authenticiteit. PARANORMAL ACTIVITY 2: TOKYO NIGHTS is uiteindelijk niets meer meer dan genrefastfood, en dat behoort in Japan hetzelfde te smaken als in de Verenigde Staten. Hap. Slik. Weg.
Distributie: Excesso Entertainment. Release: 27 oktober 2011. Copyright: Rob van der Velden. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 14 mei 2013
