Opgezet als een door vier regisseurs bereide quattro stagioni-pizza, met een bodem van Edgar Allan Poe, kromp Argento’s ambitieuze project al snel in tot een duo-onderneming met zijn oude maatje Romero.
De laatste bewerkte Poe’s korte verhaal The Facts in the Case of M. Valdemar tot een eigentijdse bovennatuurlijke whodunit over twee minnaars die zich de wraak van een bedrogen echtgenoot op de hals halen. Romero zelf vergeleek zijn aandeel met een Columbo-episode en hij zit er niet ver naast. Argento, in tegenstelling tot Romero een echte Poe-adept, nam het verhaal The Black Cat als uitgangspunt, maar strooide daar weer zoveel ingrediënten uit andere Poe-verhalen overheen dat zijn segment zich vooral als zoekplaatje laat bekijken. Keitel speelt Rod Usher (!), een fotograaf gespecialiseerd in bizarre geweldsmisdrijven. Hij vermoordt de kat van zijn vriendin en maakt tegelijk foto’s van de doodsstrijd van het beestje. Dat geeft natuurlijk heibel met de vriendin, waarbij de laatste het leven laat en Keitel zich genoodzaakt ziet haar, samen met een zwarte kat, in te metselen. De rest laat zich raden. TWO EVIL EYES draagt alle sporen van een verplicht nummertje voor beide betrokkenen. Misschien dat het vroegtijdig afhaken van Wes Craven en John Carpenter de fut uit de onderneming haalde, misschien dat Romero niet van Poe houdt en Argento niet in Amerika kon aarden (de film werd in en rond Pittsburgh opgenomen). Hoe dan ook, het wonder van DAWN OF THE DEAD, waarbij Romero regisseerde en Argento produceerde, wordt in TWO EVIL EYES niet herhaald. In de VS werd de film, ondanks grote namen in de cast, niet eens in de bioscopen uitgebracht. Hier verschijnt hij precies een jaar na vertoning in het Weekend of Terror op video. Zelfs je vijanden wens je meer succes toe.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #0, p6.
