Zes bevriende twintigers bezoeken een rave party op het eilandje Isla del Morte voor de kust van Seattle. Zij vinden het nachtelijke discopartijtje uitgestorven (letterlijk, naar later zal blijken) en het eiland onder de voet gelopen door een leger van zombies. Een razende strijd ontbrandt tussen het zestal en horden ondoden.
Een speelfilm waarop een computerspel is gebaseerd, daar kan men zich iets bij voorstellen. Maar een computerspel waarop een speelfilm is gebaseerd, dat is moeilijker te begrijpen. Tien jaar geleden verscheen SUPER MARIO BROS., naar het gelijknamige Nintendo-spel van Shigeru Miyamoto en Takashi Tezuka, en vanaf dat moment veroverde deze vorm van product placement sluipenderhand de – voornamelijk Amerikaanse – filmindustrie. STREET FIGHTER (1994) was geënt op het CapCom-spel Street Fighter II en ontpopte zich in de geest van het interactieve origineel als een monotone reeks gewelddadige knokpartijen. Toen was het hek van de dam: MORTAL KOMBAT (1995), de hier niet uitgebrachte STREET FIGHTER II (1995), MORTAL KOMBAT 2 ANNIHILATION (1997) en andere adaptaties zetten de trend voort, culminerend in recente bijdragen als RESIDENT EVIL (2002) en HOUSE OF THE DEAD (2003). Evenals de eerder genoemde films illustreert HOUSE OF THE DEAD treffend hoe moeilijk het is om dramatisch coherente en consistente story telling te distilleren uit materiaal dat per definitie van een hyperbolisch-getoonzette, repeterende, robotoïde en vaak overbevolkte hoedanigheid is. De film wekt slechts het verlangen op om de multiple-choice-mogelijkheden van het spel zèlf uit te proberen. Hier leggen dramatische coherentie en consistentie het immers af tegen het handig manipuleren van de joystick. Dat maakt HOUSE OF THE DEAD als speelfilm tot een 87 minuten durende reclamespot voor het SEGA-spel, een overbodige ervaring. De ontwikkelingen (om het eens eufemistisch uit te drukken) reflecteren dit ook: het is een continue shoot ‘em up van zombies in velerlei variatie, een beukende cavalcade van bloedbesmeurde face-offs, totdat het cumulatieve effect ervan tenslotte op veel toeschouwers als belachelijk (en uitputtend) zal overkomen en het vrijwel onmogelijk wordt om voor de uitkomst van een en ander nog een modicum van belangstelling op te brengen. ‘You won’t last the night!’, waarschuwt de inlay. Dit is juist: halverwege de film is menig kijker stellig in diepe slaap gesukkeld… Alleen voor liefhebbers van hardcore blood fests. Plastic schort meebrengen. * Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #63, p44.
