Als tekenfilmfiguurtjes geld ruiken, rollen de dollartekens letterlijk over hun oogbollen. Bij geldhongerige filmproducenten gebeurt iets gelijkaardigs. Bij voorbeeld toen de zwakke horrorfilm WHITE NOISE in 2005 tegen alle verwachtingen in toch een kassucces bleek te zijn. Vandaar WHITE NOISE 2: THE LIGHT.
Het Amerikaanse Nationaal Instituut voor Statistiek berekende dat als je door een grote stad wandelt, gemiddeld 1.7 personen die je tegenkomt tegen het einde van de dag dood zullen zijn. Een ander opvallend cijfer is dit: elke dag beleven gemiddeld 774 mensen in Amerika een bijna-doodervaring. De verhaallijn van WHITE NOISE 2: THE LIGHT combineert deze twee interessante en prikkelende uitgangspunten, maar een sterke film levert het niet op.
Regisseur Patrick Lussier draait al sinds eind jaren tachtig mee in het horrorvak, maar blijkt een man van twaalf ambachten en dertien ongelukken. Hij was second unit director bij Wes Cravens CURSED, schreef mee aan de drie DRACULA-films uit de Craven-stal, en monteerde onder andere mee aan VAMPIRE IN BROOKLYN. Dat is niet meteen een curriculum om apetrots op te zijn, maar om een film te regisseren die in minder optimale omstandigheden rechtstreeks op dvd was verschenen, schijnt het te volstaan.
Zijn openingsshot is even idyllisch en sprookjesachtig als dat uit de eerste WHITE NOISE. Mama en papa zitten liefdevol op een bankje in de tuin, terwijl zoonlief even verderop de ridderpoppetjes door zijn speelgoedkasteel laat dwalen. Papa krijgt een cadeautje: een horloge met als opschrift ‘nine years into forever’. Zo’n expliciete verwijzing naar het gegeven tijd voorspelt het einde van een leven vol geluk. En voor je een eerste greep in de popcornemmer kan doen, worden vrouw en zoon op klaarlichte dag overhoop geschoten door een onbekende man in een druk café.
Einde van de film? Had je gedacht. Het spreekt voor zich dat papa Abe zoveel onrecht en pijn niet kan verwerken. Hij treurt en weent en bekijkt eindeloos opnieuw de familiefilmpjes die hij de voorbije jaren met zijn camera heeft opgenomen. Het brengt zijn familie niet terug. Ten einde raad neemt hij een overdosis pillen. Op de operatietafel in het ziekenhuis stopt zijn hart met tikken. Een groot, wit licht openbaart zich en Abe zweeft ernaar toe. Tot de dokters met de moed der wanhoop de reanimatie inzetten en Abes leven redden. De bijna-doodervaring laat bij Abe sporen na: emotioneel, maar ook fysiek. Hij ziet witte aura’s rond bepaalde mensen en ontdekt dat die snel zullen sterven. Kan hij ze redden? En zo ja, is het wel gerechtvaardigd dat hij voor God begint te spelen?
Het bekijken van WHITE NOISE 2 is een beetje als het in elkaar schroeven van een meubel van Ikea. Moeilijk is het niet en meestal passen alle stukken netjes in elkaar. Het resultaat is vakkundig, maar nooit echt bevredigend. De film is, net als een in-elkaar-zet-meubel, commercieel functioneel. Lussier is daarbij vakman genoeg om op het juiste moment het juiste knopje in te drukken. Hij regisseert strak, kort en snedig, maar mokert ook te pas en te onpas een paukenslag door de luidsprekers. Na de recente hausse aan J-horror kijk je echt niet meer op bij het voorbijflitsen van alweer een nieuwe geest.
Het grootste probleem is het verhaal waarmee Lussier aan de slag moet. Dat is een vrij ongeïnspireerde doorslag van eerder gemaakte films of boeken: onder meer Insomnia, FINAL DESTINATION en THE DEAD ZONE gaan in de blender. Bovendien snelt Lussier over platgereden paden: de manier waarop hij zijn protagonist naar het witte licht laat zweven komt rechtstreeks uit een middelmatige zaterdagavondtelevisiefilm uit de jaren tachtig. Het verhaal heeft een paar onverwachte twists, maar pruttelt uiteindelijk onverschillig naar het einde. Een echte sequel is WHITE NOISE 2 overigens niet. Met het EVP (Electronic Voice Phenomenon) uit deel 1 heeft het verhaal weinig meer te maken. Wie het origineel niet zag, kan de sequel dus probleemloos volgen. De vraag is alleen wie daar zin in heeft.
Di: Benelux Film Distribution (NL: 19 juli / BE: 29 augustus)
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 juli 2007.
