Michael Keaton is architect Jonathan Rivers, echtgenoot van de mooie schrijfster Anna (West) en vader van de kleine Mike. In hun prachtige villa aan het water vormt het gezinnetje een toonbeeld van upper middle class-welvaart. Geen groter genoegen dan om in deze rimpelloze vijver van huiselijk geluk een grote steen te gooien, en de Britse regisseur Geoffrey Sax laat het zich dan ook niet ontzeggen.
Eigenlijk zitten de beste scènes van de film aan het begin, wanneer Keaton ’s avonds thuis op zijn vrouw wacht en almaar ongeruster wordt. Sax rekt die aanloop treiterend op, totdat eindelijk de politie voor de deur staat met de mededeling die Jonathan niet en wij natuurlijk wél al van mijlenver zagen aankomen: Anna is omgekomen bij een auto-ongeluk. De familietragedie stijgt naar hogere sferen wanneer de weduwnaar enige tijd later wordt lastiggevallen door een man die beweert op radio en tv boodschappen door te krijgen van Anna. Jonathan reageert aanvankelijk sceptisch, maar vanaf het moment dat hij in de beeldruis zijn gestorven geliefde meent te zien, zit hij alleen nog maar aan de buis gekluisterd, wachtend op een volgend teken van ‘leven’. En dan doet hij, samen met lotgenote Sarah (Unger), nóg een schokkende ontdekking: aan gene zijde spannen duistere krachten samen tegen de wereld der levenden. Electronic Voice Phenomenon (EVP) heet het verschijnsel waar het in WHITE NOISE om draait, en de makers zelf nemen het uiterst serieus, te beginnen met een citaat aan het begin van de film waaruit moet blijken dat zelfs Thomas Alva Edison, beroemd filmpionier en uitvinder van de gloeilamp, het bestaan ervan onderschreef. Maar afgezien van de zotte claim dat EVP wetenschappelijke relevantie zou bezitten, is er met WHITE NOISE als Japans(lees: RINGU)-georiënteerde horror-thriller niet zo veel mis, te meer omdat Sax de special effects strak aan de teugels houdt. Voorbeeld: tussen de schimmen van geesten in de beeldruis duiken regelmatig drie vage maar daarom niet minder dreigende silhouetten op. Een minimaal effect met maximaal kippenvel-rendement. Jammer dat het infernale trio (de Vader, de Zoon en de Duivelse Geest?) aan het slot de weg naar het hier en nu weet te vinden en simpele suggestie wordt omgezet in bewerkelijke cgi. Jammer, maar niet desastreus, want Sax weerstaat dapper de verleiding om de permanent naargeestige gebeurtenissen aan een geforceerd happy end te helpen. Zeker in de context van mainstreamhorror met een Hollywood-ster in de hoofdrol, bewandelt WHITE NOISE bepaald niet de weg van de minste weerstand. **1/2 Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #66, p28.
