Herverfilming van de novelle The Turn of the Screw (1898) van Henry James: gouvernante Miss Gooding (Kensit) neemt in het afgelegen Bly House de opvoeding van twee ouderloze kinderen, Miles en Flora (Joseph Englan en Claire Szekeres), op zich en ontdekt dat de weesjes contacten (schijnen te) onderhouden met de geesten van de mysterieus om het leven gekomen huisknecht Peter Quint (Olivier Debray) en voormalige gouvernante Miss Jessel (Byrony Brind), die hun overspelige relatie via Miles en Flora lijken voort te zetten.
James’ meesterlijke verteltrant, waarin openbaring en verhulling gelijke tred houden en die een soort van ‘reikhalzend’ lezen vereist, heeft ertoe geleid dat zijn novelle door diverse generaties afwisselend is geinterpreteerd als internaliserend (schets van een getroubleerd geestelijk landschap; portret van seksuele repressie: de subjectieve duiding) en externaliserend (een reeks van mysterieuze, maar per slot verifieerbare incidenten; een vaaglijk bovennatuurlijke whodunit: de objectieve duiding). Lemorande’s verfilming valt resoluut in de laatste categorie, veronachtzaamt de duistere implicaties van de vertelling en zou vanwege de simplistische benadering the kid’s version kunnen worden genoemd. Toch is de film heel genietbaar door verrassend sterke rollen van Kensit en Audran, doemgeladen interieurs (Shepperton Studios) en dito exterieurs (Surrey). De flashback-structuur Ð de historie wordt verteld door de volwassen Flora (Faithfull) Ð maakt een enigszins gezochte indruk en voegt aan de centrale plot weinig of niets toe. Het is voorts een raadsel waarom Lemorande dit verhaal van Victoriaanse repressie heeft gesitueerd in de swinging sixties, een periode die als antithese geldt van de door James opgevoerde wereld, en waarvan Marianne Faithfull ooit één der luidruchtige exponenten was. James’ novelle verscheen in 1898, werd door William Archibald tot toneelstuk gedramatiseerd (The Innocents, 1950), tot opera bewerkt door Benjamin Britten (1954), ijzingwekkend en onvergetelijk verfilmd door Jack Clayton (THE INNOCENTS, 1961), herverfilmd door Patrick R. Silvers (THE UNSEEN, 1967; op video verschenen als THE VOICES), tot prequel vermalen door Michael Winner (THE NIGHTCOMERS, 1971), tot TV-miniserie omgebouwd door Dan Curtis (1974) en tenslotte aan flarden gehakt door John H. Bratham (THE PIPER’S SONG, 1984). ** Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #9, p9.
