Horrorfans kennen hem natuurlijk als de sullige deputy Dewey uit de SCREAM-films. En anders wel uit ROADRACERS, RAVENOUS of EIGHT LEGGED FREAKS. Sinds kort manifesteert David Arquette zich ook achter de camera. Met the tripper levert hij een behoorlijk eigenzinnige debuutfilm af: een mix van politieke satire, slasherfilm en hommage aan de drugsfilms uit de sixties en seventies.
‘Het idee voor de film stamt uit mijn tienerjaren’, zegt Arquette. ‘Tijdens een muziekfestival in Noord-Californië, genaamd Reggae on the River, zat ik completely wasted aan de oever van de rivier naar de zonsondergang te kijken. Ineens was het pikdonker en dacht ik: zou het niet krankzinnig zijn als er nu een maniak opdook die al deze hippies afmaakte?’
In THE TRIPPER duikt die maniak dan eindelijk op, om de bezoekers van een popfestival om zeep te helpen. Deze bijlmoordenaar, die zich verschuilt achter een masker van Ronald Reagan (!), heeft een hartgrondige hekel aan het wietrokende en pilenslikkende gespuis dat ‘zijn’ bos onveilig maakt. Waarom koos Arquette de voormalig president als boogeyman? ‘Ik groeide op tijdens het tijdperk Reagan en zag met eigen ogen welke gevolgen zijn beleid had voor gewone mensen. Hij kortte op de geestelijke gezondheidszorg en onmiddellijk werden de straten overspoeld door mensen met allerlei psychische stoornissen. Bovendien vind ik het horrorgenre bij uitstek geschikt voor politieke satire omdat, laten we eerlijk zijn, politici de grootste massamoordenaars van allemaal zijn!’
Een slasher annex politieke satire: we moeten teruggaan tot William Lustigs UNCLE SAM (1997) om een vergelijkbare combinatie te vinden. Verschil is er ook: waar Lustigs film een uitgebluste, routineuze indruk maakte is THE TRIPPER overduidelijk het werk van een enthousiaste debutant. Arquette wilde vooral ‘samen met zijn vrienden een gekke, leuke film maken’. Het resultaat is een sympathieke, naïeve mix van satire, splatter en trippy drugsfilm. Dat uit zich ook in de vorm. ‘Om het gevoel van de slashers en drugsfilms uit de jaren zeventig te vangen, heb ik de film op 16 mm gedraaid. Dat geeft een lekker groezelig beeld, vooral als je het opblaast naar 35 mm.’ Gelijktijdig met de Europese première op het AFFF gaat THE TRIPPER in de VS in roulatie. De Amerikaanse distributie had nogal wat voeten in aarde. ‘De meeste distributeurs hadden geen idee hoe ze de film in de markt moesten zetten. Is het een horrorfilm. Of toch een komedie? Het lijkt mij nogal duidelijk, maar sommige mensen in Hollywood, ze begrijpen de boodschap gewoon niet, even if you smash their brains with it.’
HORRORHELD
Het spreekt voor zich dat Arquette zijn bizarre film zonder bemoeienis van een studio heeft gemaakt. ‘THE TRIPPER is zo independent als maar kan. Buiten Hollywood gefinancierd, gefilmd in 21 dagen en met acteurs die allemaal voor een percentage van de winst werkten, in plaats van hun gebruikelijke salaris. De meeste bekende acteurs die in THE TRIPPER voorbijkomen – en het zijn er nogal wat – konden waarschijnlijk ook geen ‘nee’ zeggen; ze behoren bijna allemaal tot de familie- of vriendenkring van Arquette. Zo is hoofdrolspeler Thomas Jane getrouwd met Arquette’s zus Patricia en duikt Arquette’s echtgenote Courteney Cox op in een cameo. ‘Ze deden mee uit liefde voor het project en als vriendendienst. Van de bekende acteurs kende ik alleen Jaime King en Jason Mewes niet, maar desondanks kwamen ze op het laatste moment over de brug en deden ze mee tegen dezelfde voorwaarden als de rest. Het was erg plezierig om met familie en vrienden te werken, al vond ik het regisseren uiteindelijk een behoorlijk stressvolle klus. Toch ga ik ermee door. Ik heb al een idee voor een vervolg op THE TRIPPER en werk aan een aantal andere scripts.’
Had Arquette bij het maken van zijn debuut trouwens nog iets gehad aan zijn frequente werkervaring met Wes Craven? ‘Tijdens het maken van de SCREAM-films heb ik Wes nauwlettend gevolgd. Hoe hij de camera manipuleert, hoe hij met acteurs werkt en hoe hij zijn verhaal vertelt. Naast een vakman is hij bovendien een ongelooflijk prettig mens.’
Tot slot nog even terug naar de politieke lading van THE TRIPPER. In een periode waarin Amerika politiek zeer verdeeld is, kan misschien niet iedereen lachen om een bijlmoordenaar met het gezicht van Reagan. Heeft Arquette daar vijandige reacties op gehad? ‘Het verrast me dat Republikeinen die de film zien, allemaal erg enthousiast reageren. Nu hebben we het natuurlijk ook wel zo gebracht alsof Ronnie een soort van horrorheld is, zoals Jason en Freddy. Dus nee, ik heb geen enkele vijandige reactie gehad. Maar wat niet is, kan nog komen. Ik blijf hopen. Een doodsbedreiging zou geweldig zijn.’
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in SN#73, voorjaar 2007.
