Toshiaki Toyoda heeft zichzelf een aantal keer noodgedwongen opnieuw uitgevonden. In 2005 werd hij opgepakt voor drugsbezit en in Japan persona non grata verklaard. Het duurde een kleine vijf jaar voor hij terugkeerde, met THE BLOOD OF REBIRTH en THE MIRACLE OF CRYBABY SHOTTAN. In 2019 ging het weer mis: een antiek wapen van zijn grootmoeder werd gevonden bij een politiebezoek. Het leverde een mediahetze van jewelste op. Toyoda reageerde met THE WOLF’S CALLING, een korte abstracte film die zich afspeelt bij een fictief bedevaartsoord. Het bleek het begin van een wedergeboorte voor Toyoda.
Toyoda maakte namelijk zes shorts (niet vier, zoals op de site van het IFFR te lezen valt) die zich afspelen rond de het oord. Geen van de films is een direct vervolg op een andere, maar er zijn overeenkomsten in acteurs en thematiek. Wat de eerste drie verbindt is het overbrengen van woede, een kritiek op de regering ten tijde van het begin van de covidpandemie. De latere shorts zijn volgens Toyoda een herinnering aan de wereld dat hij er nog steeds is. Zijn eerste lange speelfilm in jaren, TRANSCENDING DIMENSIONS, is een nieuw hoofdstuk in de serie.
In navolging van de latere shorts gaat TRANSCENDING DIMENSIONS expliciet over het thema wedergeboorte, en over pogingen jezelf opnieuw uit te vinden en te ontstijgen. In dit geval door ascetisme, want de film volgt de spirituele titanenstrijd tussen twee monniken. Een van hen is een sekteleider, de ander een van zijn volgelingen. Ook een huurmoordenaar op een wraakmissie raakt betrokken in de verwikkelingen. Het thema van criminelen versus sekteleiders doet denken aan Toyoda’s eigen I’M FLASH, maar TRANSCENDING DIMENSIONS is surrealistischer en experimenteler, meer in lijn met de korte films.

De eerste veertig minuten zijn ontregelend en imponerend. Afgehakte vingers, occulte wraakmissies, een bizarre zelfmoord; in hoog tempo volgen surrealistische en gewelddadige ontwikkelingen elkaar op. Alles in beeld gebracht voor een zo groot mogelijk ontregelend effect. De camera draait er op los, de montage hakt er in, de soundtrack staat op niveautje snoeihard. De manier waarop Toyoda het geweld in beeld brengt is fantastisch: vaak duurt het ondraaglijk lang voor we de resultaten zien van de geweldsexplosies. Het zorgt voor een prettig onbehagen bij het publiek. En als de openingstitels na veertig minuten in beeld komen voelt dat als een pay-off: in deze titelsequentie reizen we, op de klanken van Sons of Kemet, voorbij de grenzen van het universum. Hoe ga je vanuit daar verder?
Het antwoord is niet. Het laatste uur van TRANSCENDING DIMENSIONS bestaat grotendeels uit een herhaling van zetten en beelden, met als doel deze te duiden en in een verhaalvorm te gieten. Het is niet altijd succesvol. Soms voelt het alsof we pas op de plaats maken, in plaats van vooruitgang te boeken. Toch vind Toyoda ongeveer elke vijf minuten wel weer een beeld of moment dat zo eigen voelt, dat de film nooit gaat vervelen. TRANSCENDING DIMENSIONS is tot dusver het zwakste deel in de reeks. Het bewijs dat het niet altijd mogelijk is de experimenteerdrift van de korte films spannend te houden gedurende de lengte van een speelfilm. Maar de film leidt hopelijk tot een hernieuwde interesse in de shots, want die verdienen ook meer aandacht.