Een film over tijdreizen met als ondertitel ‘The Berlin Decision’ kan maar over één ding gaan: zou je, wanneer je de kans kreeg, Hitler kunnen vermoorden teneinde de Tweede Wereldoorlog te voorkomen? Een interessant dilemma, dat er helaas alleen de eerste tien minuten van de film toe doet.
Timecop Ryan Chan (Lee uit DRAGON: THE BRUCE LEE STORY) is aangesteld om de huidige realiteit te beschermen tegen tijdreizigers die zaken uit het verleden willen rechtzetten. In die hoedanigheid moet hij een illegale tijdreiziger zien te stoppen, genaamd Miller (Griffith). Deze heeft het namelijk voorzien op Hitler. De aanslag wordt verijdeld, maar daarbij komt wel de vrouw van Miller om het leven (en indirect nog zo’n tien miljoen andere slachtoffers). Miller zweert wraak en hink-stap-springt vervolgens over alle tijdlijnen om te voorkomen dat Chan ooit wordt geboren. Vanzelfsprekend kan Chan dat niet over zijn kant laten gaan. Wat volgt is een aaneenschakeling van fysieke confrontaties in alle settings die budgettair haalbaar waren: het Wilde Westen, het Chicago van de jaren twintig en een nachtclub uit de jaren tachtig.
Hoewel de plot op papier simpel genoeg klinkt, presteert scenarist Thompson het om de hoofdlijn zo te belasten met gekke subplots en storende inconsequenties, dat je als kijker al snel geneigd bent de handdoek in de ring te gooien. Wat te denken van een hoofdpijnverwekkende subplot waarin Miller blijkbaar wel Hitler heeft vermoord, waardoor Chan’s baas plotseling een ooglapje draagt en de stoïcijnse dokter is veranderd in een geile stoeipoes? Al snel begin je te verlangen naar het recht-toe-recht-aan knokwerk van de vorige Timecop: Jean-Claude van Damme.
Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #63, zomer 2004.
