Een groepje jongeren strandt met een bestelbusje op het platteland van Texas en valt in handen van een kannibalistische familie. Bijna dertig jaar geleden leidde dat simpele uitgangspunt tot een van de meest intense horrorfilms aller tijden: THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE van Tobe Hooper. Anno 2003 doen producent Michael Bay en debuterend regisseur Marcus Nispel een poging Hoopers eenmalige staaltje van zwarte magie te evenaren.
THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE was en is een van die zeldzame gevallen waarin zich van de kijker een duistere betovering meestermaakt, die weinig tot niets heeft te maken met de kwaliteit van het scenario, de acteursregie of de special effects. Want zo bijzonder is die plot niet, net zoals de acteurs individueel geen blijvertjes bleken en de totale hoeveelheid bloed on screen in een vingerhoedje past. tcm is meer dan zomaar een knappe horrorfilm; het is een monster dat zich bij iedere kijkbeurt weer opnieuw van de ketting weet los te rukken om ons met huid en haar op te vreten. Pas wanneer beeld en geluid na pakweg anderhalf uur abrupt worden afgekapt, komt de bevrijding. De verlossing uit een nachtmerrie die je onmiddellijk nog een keer wilt beleven. Zo masochistisch kan filmliefde soms zijn…
Anno 2003 doen producent Michael Bay en debuterend regisseur Marcus Nispel een poging Hoopers eenmalige staaltje van zwarte magie te evenaren. De voortekenen zijn niet gunstig: vooral de betrokkenheid van Bay wekt argwaan. Dit is immers de regisseur van luidruchtige, zielloze nonsens als BAD BOYS en PEARL HARBOR. En Nispel regisseerde niet alleen video’s voor de Spice Girls, Mariah Carey en Bryan Adams, hij is ook nog eens praktizerend lid van de Bhagwan-sekte. Uiteraard is er aan de plot gesleuteld. De nieuwe TCM vertoont meer logica dan de film van Hooper (in principe funest voor een nachtmerrie), de karakters zijn grondiger uitgewerkt, en natuurlijk torst de film een zwaardere last aan genregeschiedenis met zich mee dan het origineel. We herkennen de duistere interieurs uit SEVEN, een openings- en slotscène in de semi-documentaire stijl van THE BLAIR WITCH PROJECT, en de invloed van een kwart eeuw slasher-films in het kat-en-muis-spel tussen Leatherface (die het, net als Jason Voorhees, ook als mismaakt kind al niet makkelijk had) en zijn laatste slachtoffer. Een kortstondig moment van horror-slapstick à la Peter Jackson, vroeg in de film, lijkt de puristen onder ons ten overvloede gelijk te geven: een achterwaartse beweging van de camera, dwars door een kogelgat in een hoofd, is oppervlakkig vertoon van virtuositeit. Zo overrompelend als het meesterstukje van Hooper kon de nieuwe TCM nooit worden, maar het goede nieuws is dat de namaak van Nispel en Bay niet meteen bij het groot vuil hoeft te worden gezet. Het duo draait de klok terug naar ver vóór SCREAM (ook letterlijk: de gebeurtenissen spelen zich af in ’73) en sluit zich hiermee aan bij de ironievrije retro-horror van JEEPERS CREEPERS en WRONG TURN. Groot verschil met die films is dat TCM een veel extremer, om niet te zeggen sadistischer film durft te zijn. De lijdensweg van de slachtoffers wordt opgerekt tot ook bij de kijker een pijngrens is bereikt. Wanneer in het origineel een personage bij de rug aan een vleeshaak wordt opgehangen, krijgen we die gebeurtenis alleen van voren te zien. In de nieuwe versie van de film wordt met close-ups uitvoerig aanschouwelijk gemaakt hoe het puntige metaal zich in het vlees werkt. De grote vraag is natuurlijk of Nispels film qua intensiteit ook maar in de buurt komt van die van Hooper. Cameraman Daniel Pearl, tevens verantwoordelijk voor de fotografie van het origineel, citeert gedoseerd uit eigen werk, maar is van de rafelige 16mm-look van toen overgestapt op een gepolijstere visuele benadering, gedrenkt in een gothic-atmosfeer. Nogmaals, het is allemaal al eerder vertoond, maar wanneer we Leatherface met ronkende kettingzaag de achtervolging op ‘final girl’ Jessica Biel zien inzetten, weet ook de nieuwe tcm feilloos een zenuw te raken: onze oerangst voor het redeloze Kwaad.
Copyright: Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #61, p9.
