‘Ik maakte geen films, ik maakte een avontuur’, aldus regisseur Ray Dennis Steckler in een interview. Met een minimaal budget en zonder vooropgezet plan begon Steckler wanneer hij daar zin in had aan een project, steevast bijgestaan door een vaste cast en crew van vrienden en kennissen, waaronder zijn vrouw Carolyn Brandt. Bijna aangeklaagd door Kubrick én ontdekker van een toekomstige Oscar-winnaar; de films mogen dan wel niet helemaal geslaagd zijn, Steckler en zijn werk spreken bijna vijftig jaar na dato nog steeds tot de verbeelding.
Media Blasters/Guilty Pleasures compileert in zijn serie Midnight Movies Collection vier films van de cultregisseur uit de periode 1963 – 1966: THE INCREDIBLY STRANGE CREATURES WHO STOPPED LIVING AND BECAME MIXED-UP ZOMBIES, THE THRILL KILLERS, THE LEMON GROVE KIDS MEET THE MONSTERS-TRILOGY en THE ADVENTURES OF RAT PFINK AND BOO BOO.
THE INCREDIBLY STRANGE CREATURES is met een budget van 38.000 dollar ook meteen Stecklers duurste productie. De film is vooral een aaneenschakeling van houterig gechoreografeerde zang- en dansnummers, afgewisseld met een flinterdun verhaal over een waarzegster op de kermis die haar klanten via hypnose verandert in gewetenloze moordenaars. Een belangrijke rol is weggelegd voor Cash Flagg, een pseudoniem waarachter Steckler zelf schuil gaat. Op een fraaie surrealistische droomsequentie na, is er weinig tot niets dat het bekijken van de film echt de moeite waard maakt. In de bijgesloten extra’s, waaronder het audiocommentaar en een interview, krijgt hij echter een lading waar fans van B-films van zullen smullen. In hoog tempo schudt Steckler de ene na de andere anekdote uit zijn mouw. Zo wordt de houterige choreografie goedgepraat door het gegeven dat Steckler de danseressen slechts één dag tot zijn beschikking had. De relatief geslaagde droomsequentie blijkt het werk van László Kovács, de cameraman die later een Gouden Palm zou winnen met FIVE EASY PIECES. Zijn collega Vilmos Zsigmund, Oscarwinaar voor CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND, werkte eveneens mee aan de film. En dan gaat ook nog het hardnekkige gerucht dat James Woods te zien is als een van de figuranten. Het aardigste verhaal is dat Steckler voor een paar miljoen dollar dreigde te worden aangeklaagd door Columbia, dat de oorspronkelijke titel, THE INCREDIBLY STRANGE CREATURES OR HOW I STOPPED LIVING AND BECAME A MIXED-UP ZOMBIE , teveel vond lijken op Kubricks DR. STRANGELOVE OR HOW I STOPPED WORRYING AND LEARNED TO LOVE THE BOMB. Steckler nam contact op met Kubrick en stelde een kleine wijziging in de titel voor, waarmee Kubrick akkoord ging. Auteurs onder elkaar, zullen we maar zeggen.
Hypnovision
Waar de overige films in deze box zich kenmerken door een luchtige toon, is THE THRILL KILLERS opvallend grimmig te noemen. De killers uit de titel zijn vier psychopaten, waaronder Cash Flagg, die in Hollywood ‘voor de kick’ mensen terroriseren, waaronder wederom Stecklers echtgenote Carolyn Brandt. De film kent een aantal geïnspireerde momenten, waaronder een moord in een hotelkamer die suggestief wordt gemaskeerd door haperend neonlicht. Hij ontspoort echter flink, Steckler geeft het zelf ruiterlijk toe, tijdens de finale, waarin Cash Flagg te paard (!) wordt achtervolgd door een politiemotor. Ook in het geval van THE THRILL KILLERS zijn de bijgesloten extra’s amusanter dan de film zelf. Het onbetwiste hoogtepunt van deze box komt in de vorm van een introfilmpje dat in de bioscopen werd vertoond, voorafgaand aan de hoofdfilm. Hierin hypnotiseert ‘The Amazing Ormond’ het publiek met behulp van een zogenaamde hypnodisc. THE THRILL KILLERS is namelijk bij wijze van ‘wetenschappelijk experiment’ geschoten in ‘hallucinatic hypnovision’, met als gevolg dat de moordenaars niet alleen in de film, maar ook in de zaal te zien zullen zijn. In werkelijkheid liepen bioscoopmedewerkers tijdens sleutelscènes met een Cash Flagg-masker de zalen in om het publiek het stuipen op het lijf te jagen, een gimmick die ook werd toegepast bij THE INCREDIBLY STRANGE CREATURES en THE LEMON GROVE KIDS. Dat was overigens niet zonder gevaar; dergelijke attracties resulteerden niet zelden in rake klappen voor de onfortuinlijke bioscoopmedewerkers. Overigens schiep Steckler er zelf ook genoegen in om tijdens het vertonen van zijn films als een maniak door de zaal te springen. Nadat hij tijdens een voorstelling echter was beschoten met een luchtdrukpistool, was de lol er voor hem wel af. Het betreffende filmpje zegt in een paar minuten meer over de hoogtijdagen van de B-film dan alle goedbedoelde hommages van Tarantino en co. bij elkaar opgeteld.
Homevideo
De bijdrage die de meeste wenkbrauwen zal doen fronsen is de uiterst curieuze THE LEMON GROVE KIDS MEET THE MONSTERS-trilogie. De lemon grove kids zijn Stecklers antwoord op The Bowery Boys, met 48 titels de langstlopende serie uit de filmgeschiedenis. Steckler kopiëert de formule van een vriendengroep die van het ene in het avontuur verzeild raakt en geeft er zijn eigen onnavolgbare draai aan. Doordat de film in en rond het huis van de regisseur is opgenomen, overheerst al snel het idee dat je naar iemands homevideo zit te kijken. Dat gevoel wordt versterkt door de krankzinnige plots, als je de verhaaltjes zo nog mag noemen, en de inmiddels behoorlijk vertrouwde gezichten van het koppel Steckler en Brandt. De ‘Kids’ in kwestie, zonder uitzondering mannen van rond de dertig, nemen het op tegen een rivaliserende bende, een sprinkhaan uit de ruimte (in dit geval een groengeschminkte vrouw), een vampier en een mummie met een Boris Karloff-masker. Op papier laat dat zich lezen als een aanbeveling, maar niets is minder waar. De slapstick is van het niveau Peppi & Kokki, de special effects zouden niet misstaan in een aflevering van Ti-Ta Tovenaar en Cash Flagg als ‘Gopher’ is met zijn geschmier alleen leuk voor de allerkleinsten. Het bijgesloten interview is dan wel weer aardig; zo werd Steckler door een van de originele Bowery Boys bijna aangeklaagd voor plagiaat en zitten er zoveel kinderen in de film omdat de veel cast- en crewleden geen oppas konden regelen op opnamedagen.
Gorilla
De film die Steckler naar eigen zeggen het meest na aan het hart ligt, THE ADVENTURES OF RAT PFINK AND BOO BOO, is helaas ook de teleurstellendste film in deze compilatie. De film vertelt het verhaal van een jonge vrouw (Brandt, wie anders?) die gestalkt wordt door een aantal onverlaten, afgewisseld met een aantal vrolijke rock ‘n’ roll-nummers. Wie halverwege de film nog wakker is, wordt ‘getrakteerd’ op de introductie van de titelhelden. Deze lowbudgetvarianten op Batman en Robin rekenen in een reeks van eindeloos uitgesponnen knokpartijen en achtervolgingen af met de belagers en… een gorilla! Volgens Steckler is RAT PFINK AND BOO BOO verplichte kost voor aspirant-regisseurs; de film heeft zo’n 8.000 dollar gekost en de wijze waarop hij tot stand is gekomen sluit naadloos aan op Stecklers motto: ‘Just do it.’ Zo werd pas halverwege de opnames besloten om het trage misdaaddrama te voorzien van twee superhelden en is de film decennialang door het leven gegaan als RAT PFINK A BOO BOO, omdat het te kostbaar was om een spelfout in de begintitels te herstellen. Of het werken zonder vooropgezet plan inderdaad de beste manier is om een film tot stand te brengen, is op zijn zachtst gezegd twijfelachtig. De algehele kwaliteit van deze compilatie pleit niet echt in het voordeel van Stecklers filosofie. Dat gezegd hebbende, het amateurisme en de onbeholpenheid die zijn oeuvre kenmerken vormen tevens de grootste charme van Stecklers films. Daarnaast worden ze door de vele bijgesloten extra’s in een aansprekend perspectief geplaatst, waardoor ze met terugwerkende kracht respect afdwingen. De films mogen weinig geslaagd zijn, het avontuur dat Steckler voor ogen had is dat des te meer.
Extra’s: ****. Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #76, winter 2007/2008.
