Is THE HAUNTING IN CONNECTICUT werkelijk ‘gebaseerd op ware feiten’? Wat denkt u zelf? Wat deze spookfilm effectief maakt, zijn gelukkig niet ‘de feiten uit 1987’ maar de dramatische geloofwaardigheid.
Eerst de bovennatuurlijke feiten: THE HAUNTING IN CONNECTICUT zou gebaseerd zijn op gebeurtenissen in het plaatsje Southington, Connecticut. Carmen Reed, haar man en vier kinderen betrokken daar in 1987 een koloniale woning op 208 Meriden Avenue. Reed beweert dat het pand toen al het toneel was van paranormale verschijnselen: vreemde geluiden, plotselinge temperatuurwisselingen en vage mysterieuze gedaanten… Het huis bleek in de jaren twintig een begrafenisonderneming te hebben gehuisvest. De familie vond een kleine begraafplaats achter het huis, een mortuarium in de kelder en griezelige zwart-witfoto’s van overledenen. Discovery Channel wijdde er al eens een documentaire aan, en het moet die uitzending zijn geweest die filmproducent Andrew Trapani ertoe aanzette het verhaal van Carmen Reed te verfilmen. De belevenissen van de familie Lutz op 112 Ocean Avenue, Amityville waren al iets te vaak te zien…
Regisseur Peter Cornwell kennen we alleen van de grappige korte kleianimatie WARD 13 (te zien geweest tijdens AFFF 2005). Met zijn eerste lange feature levert hij een bijna ouderwetse spookhuisfilm af. In de tweede helft zorgen de dichtslaande deuren, het gestommel op vloeren en mysterieuze fluisterstemmen voor een enorme kakofonie en is kippenvel gegarandeerd. Schimmen in de spiegel. Visioenen. Seances. Ectoplasma. De film maakt de belofte in de titel helemaal waar.
Net zoals het geval was bij Carmen Reed, zorgt Sara (Virginia Madsen) in THE HAUNTING IN CONNECTICUT voor haar doodzieke zoon. Matt (Kyle Gallner) heeft kanker. Vanwege zijn chemokuren moet de familie dichter bij het ziekenhuis komen wonen en de keuze valt ondanks waarschuwingen (’It does have a bit of a history’) op een statige Victoriaanse villa. Matt lijdt veel pijn en is somber gestemd. Hij richt zijn nieuwe slaapkamer daarom het liefst in de kelder in. Maar daar onthullen twee oude deuren een lang bewaard geheim: ooit was in dit huis een mortuarium gevestigd. En veel rust gunnen de doden Matt niet. Hij wordt geteisterd door hallucinaties: over een jongetje van ongeveer zijn leeftijd, over een man die oogleden afknipt en over getatoeëerde kadavers.
De hulp van Reverend Popescu (Elias Koteas) wordt ingeroepen om een exorcisme uit te voeren. Dat is een verplicht nummer, maar het is jammer dat Koteas’ rol als vertrouweling en lotgenoot van Matt zo schematisch blijft. Hetzelfde probleem geldt de vader van het gezin (Martin Donovan), die moet fungeren als dramatische tegenhanger van moeder. Waar Sara volhoudt in het oog van Matts terminale ziekte en de spookverschijnselen, wanhoopt vader. Maar dat dit zich uit in een scène waarin papa gitaar gaat spelen of dronken alle lampen kapotslaat (zo een excuus verschaffend voor nog meer duisternis) is van een onhandigheid die de film missstaat.
Want waar THE UNINVITED of THE UNBORN onlangs faalden, slaagt THE HAUNTING IN CONNECTICUT. Dat is dan vooral te danken aan het dramatische voorwerk van Madsen en Gallner. Zij bewijzen dat horror eigenlijk gewoon sterk uitvergroot drama is. Virginia Madsen (‘Candyman, Candyman, Candyman’) weet natuurlijk prima hoe je spanning rekt, maar het is vooral haar worsteling met Matts kanker die je al meteen in de juiste stemming brengt. Een verdrietige, morbide stemming die je bijna doet hopen op de terugkeer der doden.
Distributie: UPI. Release NL: 30 april, BE: 17 juni 2009. Copyright: Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 mei 2009.
