Het Nieuw-Zeelandse landschap is de laatste jaren vooral gebruikt als leefwereld voor hobbits, elfen en dwergen. In THE DEAD LANDS roven de Maori’s het op gewelddadige wijze terug.
Wanneer een film niet in de markt kan worden gezet middels een grote naam in de cast of crew, vallen distributeurs nog wel eens terug op het schaamteloze etiket ‘in de stijl van’. Zo werd ooit een dvd-uitgave van DONNIE DARKO ontsierd door een zinnetje dat Richard Kelly’s cultklassieker vergeleek met FINAL DESTINATION en STIR OF ECHOES. Dat in ogenschouw nemend is het haast integer te noemen dat op de hoes van de THE DEAD LANDS nergens een associatie wordt gezocht met APOCALYPTO. Net als Mel Gibsons intense film over de Maya’s is THE DEAD LANDS namelijk een bloederig avontuur in een pre-koloniale tijd over een bruut krijgersvolk, geheel voorzien van dialogen in hun oorspronkelijke taal. Ook hier levert dat een vrij enerverende rit op, maar helaas niet veel meer dan dat.
De Maori’s afdoen als de Aboriginals van Nieuw-Zeeland, is nogal kort door de bocht. Want hoewel zij het land bevolkten voor de Europese kolonisten er arriveerden, is hun voorsprong daarin niet groter dan enkele honderden jaren. Daarnaast was hun cultuur heel wat minder vredelievend dan die van hun oosterburen. THE DEAD LANDS speelt zich af in de tijd dat de blanken zich nog niet hadden laten zien en de verschillende Maori-stammen hun handen vol hadden aan elkaar. Dat blijkt al direct in het eerste kwartier, wanneer de ene stam om ietwat onbenullige redenen de andere uitmoordt. Hun conflict had echter heel anders kunnen aflopen: eerder was de leider van de in beschuldiging gestelde partij nog bereid zijn zoon te offeren om de vrede te bewaren. In plaats daarvan is deze tiener nu de laatste van zijn stam en is wraak het enige wat hem rest.
Interessant genoeg komt de behoefte aan vergelding voor de verandering niet van de hoofdpersoon zelf, maar van zijn voorouders. Zij waken over hem als een soort goden (en komen geregeld als zodanig in beeld), maar verwachten hier iets voor terug. Hun veeleisendheid houdt er echter geen rekening mee dat de jongeling weinig ervaring heeft met geweldgerelateerde praktijken. Aldus roept hij de hulp in van een naamloze krijger die eveneens de laatste van zijn stam is. Zijn mythische status en bloeddorstigheid komen goed van pas, maar blijken het resultaat van een zeer duister verleden. Al gauw wordt duidelijk dat dit cynische heerschap (overtuigend gespeeld door Lawrence Makoare, eindelijk eens te zien zonder Ork-make-up) een vele malen interessanter personage is dan de eigenlijke hoofdpersoon, wiens introductie er door de ietwat haastige opening bij in lijkt te zijn geschoten.
Hoewel de plot een paar aardige vondsten biedt, blijkt deze over de gehele linie helaas zo standaard dat THE DEAD LANDS het vooral moet hebben van zijn technische kwaliteiten. Die zijn er gelukkig voldoende. Het centraal staande tweetal gaat geregeld de strijd aan met hun tegenstanders, wat resulteert in stevige vechtscènes die er geen enkele twijfel over laten bestaan dat het Maori-wapen dat oogt als een pingpongbatje de nodige fysieke schade kan aanrichten. Deze gevechten worden zeer dynamisch in beeld gebracht, zonder dat het overzicht verloren gaat. Daarnaast wordt sterk gebruik gemaakt van de prachtige Nieuw-Zeelandse landschappen, die geregeld op onconventionele wijze in beeld worden gebracht. Zo worden bij een nachtelijke aanval de acteurs nauwelijks belicht en de omgeving des te meer, wat zorgt voor een mooi silhouettenspel.
THE DEAD LANDS is een typisch voorbeeld van een film waarbij net iets te veel de gulden middenweg wordt bewandeld. Regisseur Toa Fraser probeert een klassiek vergeldingsverhaal te vertellen, voorzien van een gezonde dosis actie, maar dit wordt jammerlijk ondergraven door onhandige pogingen tot nuance. Dat de film eindigt met een halfzacht statement over de zinloosheid van vergelding, is dan ook een licht verraad aan de kijker die tot dat punt geen enkele indicatie heeft gekregen dat dit een film is die een boodschap probeert te verkondigen. En al was dat wel het geval: de boodschap strookt niet met de rest van de film. Het eindresultaat is nog steeds het bekijken waard, maar een meer actiegeoriënteerde film die dergelijke bespiegelingen aan de kijker had overgelaten, was dan ook te prefereren geweest.
Distributie: Remain in Light. Release: 19 mei 2015. Copyright Thierry Verhoeven. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 22 juni 2015.
