De tijdreisparadox. Voor wie nooit naar Discovery Science kijkt, een korte uitleg: stel je zou naar het verleden reizen en je eigen grootvader doden, nog voordat hij zich kon voortplanten, dan zou je vader of moeder niet bestaan, en jij dus ook niet. Bijgevolg kon je nooit naar het verleden reizen om je grootvader te doden.
Een variant op de tijdreisparadox is het vlindereffect, dat amusant werd uitgewerkt in, uiteraard, THE BUTTERFLY EFFECT: een kleine aanpassing van het verleden kan grote gevolgen hebben in het heden. Simpel voorbeeld: jij bent geboren omdat precies die ene zaadcel het won van de rest. Zou je terugreizen in de tijd om je te mengen in het liefdesleven van je ouders, zoals Marty McFly in BACK TO THE FUTURE, dan zouden je ouders waarschijnlijk op een ander moment hebben gevreeën en had jij niet bestaan maar een van je miljoenen mogelijke broers of zussen.
Enfin, de makers van THE CALLER maken zich nauwelijks druk om dit soort vragen. Ze passen de tijdreisparadox slechts selectief toe. Maar wie zich daar niet aan stoort, heeft er een genietbare thriller aan. Eentje met een intrigerende premisse bovendien.
De pas gescheiden Mary neemt haar intrek in een vervallen appartementje in Puerto Rico. Wanneer ze bestookt wordt met bizarre telefoontjes verdenkt ze in eerste instantie haar gewelddadige ex-echtgenoot, maar de stem aan de andere kant van de lijn behoort toe aan een dame. Rose heet ze, en ze is op zoek naar haar verloofde Bobby die zich afstandelijk gedraagt sinds hij terug is uit de oorlog. ‘Irak?’, vraagt Mary. Nee: Vietnam.
Rose belt uit het jaar 1979, zo beweert ze. Wanneer Mary laat weten geen zin te hebben in rare praatjes, begint Rose haar vanuit 1979 te stalken. Telkens wanneer Mary de hoorn op de haak smijt, haalt Rose, die grotendeels buiten beeld blijft en daardoor een ongrijpbare dreiging blijft, in het verleden iets uit dat grote gevolgen heeft voor Mary’s heden.
Dat levert enkele ijzersterke scènes op, zoals wanneer Rose opbelt met de mededeling dat ze soep staat te bereiden met een lief klein meisje, Mary geheten. Wanneer Rose het kleine kind met hete soep overgiet, zien we in het heden de littekens op Mary’s lijf verschijnen. Een akelige en effectieve scène.
Haal ik toch nog even het eerdergenoemde vlindereffect erbij. Zou Mary’s levensloop er niet heel anders hebben uitgezien met die vreselijke brandwonden? Zou haar ex-echtgenoot, een oppervlakkig en patserig type, ooit met haar getrouwd zijn? Natuurlijk niet, en bijgevolg zou Mary nooit in dat vervallen appartementje met die Twilight Zone-telefoon zijn komen wonen. Het script van THE CALLER maakt alleen gewag van die consequenties die het verhaal van pas komen. Maar gaten in de innerlijke logica zijn bijna onvermijdelijk in het genre van de tijdreisfilm, waar we THE CALLER gemakshalve maar even toe rekenen. Daarbinnen slaat deze fraai geschoten film helemaal geen slecht figuur. Vooral omdat de makers hun bovennatuurlijke uitgangspunt, met dank aan een overtuigende hoofdrolspeelster, misschien niet altijd op een logische maar wel op een psychologisch geloofwaardige manier uitwerken.
Di: Universal (release op dvd en blu-ray: 18 januari). Copyright Ron Kapteijn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #94, februari 2012.
