‘Bring us the boy and we will lift your curse.’ Dat laat Johnny Blaze zich geen twee keer zeggen. Nooit meer Ghost Rider zijn… Nooit meer dat skelet op die motor met zijn kop in de fik, zonder geweten, zonder ziel…
En dus kwam er een vervolgfilm – waarin Johnny exact dát allemaal weer doet.
Een bende criminelen valt een klooster binnen. Hun doel: een jongetje dat daar verborgen wordt gehouden. De moeder en het jongetje ontsnappen, met de bende en de Duivel zelf op hun hielen. Een zekere Moreau (Iris Elba uit THOR en Luther) wil voorkomen dat ze het jongetje te pakken krijgen en weet precies wie hij daarvoor nodig heeft: Ghost Rider (Nicolas Cage). Wat volgt is een chase movie. Het jongetje moet afgeleverd worden bij een groep mysterieus getatoeëerde monniken, onder leiding van niemand minder dan Christopher Lambert (HIGHLANDER).
Dit tweede deel is geregisseerd door Mark Neveldine en Brian Taylor (CRANK, GAMER). De originele GHOST RIDER stamt alweer uit 2007. De Marvel-stripverfilming werd destijds neergesabeld door de critici. Nicolas Cage werd genomineerd voor een Razzie. Het idee om van Ghost Rider een ’tortured’ figuur te maken in plaats van een ‘badass’, schijnt van Cage zelf afkomstig te zijn. Het resultaat? Een droefgeestig figuur, die zijn emoties vooral uit door enorm met zijn gezicht te trekken tijdens droevige gesprekken. Want ook bij deze film doet zich de vraag voor die inmiddels een cliché geworden is: Wat is er toch met Nic Cage gebeurd? Kan hij het niet meer? Wil hij het niet meer? Komen we er ooit achter?
Niet alleen Cage stelt teleur. Het jongetje wordt gespeeld door een nietszeggend… jongetje. Dat je pas tegen het eind van de film hoort waaróm de duivel eigenlijk in hem geïnteresseerd is (wanneer Johnny eindelijk de pertinente vraag stelt) helpt ook niet om je te betrekken bij het verhaal. De interlude waarin Johnny fungeert als invalvader en op de snelweg wheelies met het kind doet terwijl moeder minzaam toekijkt voelt eerder krampachtig dan ontroerend.
Het leukste aan de film zijn eigenlijk de tussenstukjes. Het begint met een recap van het eerste deel in comic book-stijl. Handig en mooi gemaakt. Er zijn meer geanimeerde tussenstukjes, soms grappig, soms nachtmerrie-achtig, maar altijd stijlvol en de 3D-effecten komen daarin echt tot hun recht. De rest van de 3D is duidelijk achteraf toegevoegd en leidt voornamelijk tot wagenziekte. Waarom is er niet meer met het vuur gedaan? Er is bijvoorbeeld een scène met een brandende hijskraan waarin de makers helemaal los hadden kunnen gaan met 3D. En als dat te duur was, waarom dan niet dit: Het jongetje vraagt op een gegeven moment aan Johnny hoe Ghost Rider het oplost als hij moet plassen. ‘Pee when you’re on fire, there’s nothing like it’, zucht Johnny verheerlijkt. De bijpassende beelden zijn echter van achteren geschoten, waarom piest ‘ie niet een mooie boog vuur de zaal in?
Eigenlijk is daar alles wel mee gezegd. Een film die vermakelijker was geweest als er een straal brandende urine de zaal in was gestuurd, had die ooit werkelijk kans van slagen?
Di: Entertainment One (B/NL: 16 februari). Copyright Marjan Westbroek. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 16 februari 2012.
