Liefhebbers opgelet, hier draait het om, hier zijn we letterlijk. in the gutbucket.
Drie videodozen. Op het eerste gezicht lijkt het alsof Midnite Movies een nieuw Nederlands videolabel is dat zich specialiseert in horrorpulp. Maar het Nederlands op de inlays is wel érg krom en de films blijken niet ondertiteld, dus een beetje speurwerk is op zijn plaats. De distributeur blijkt in Londen gestationeerd. ‘Why Dutch? Because you’re a small country without censorship. These titles are video-nasties, they’re banned in England. But it’s a bit like arms-dealing, you see. I can sell them as long as I don’t use them. So I buy the rights to whatever small country I can find – the smaller the cheaper – then I sell to whoever, wherever wants it.’
Het vlaggeschip van de eerste partij is Fred Olen Ray’s HOLLYWOOD CHAINSAW HOOKERS, een vermakelijk niemendalletje dat een ode moet zijn aan H.G. Lewis’ BLOOD FEAST (1963). Raggende man Bob Fosko-lookalike Richardson speelt hardboiled detective Jack Chandler die op zoek is naar de verdwenen Samantha (Quigley) en het daarbij aan de stok krijgt met een sekte van met kettingzagen bewapende hoeren (‘What do you do? Pray to Black & Decker?’). De film biedt wat de titel belooft: een Amerikaanse tits & ass & splatter comedy en als bonus worden scream queens Bauer en Quigley en de originele Leatherface, Gunnar Hansen opgediend.
HCH mag dan je reinste pulp zijn van een van de minst respectabele regisseurs die ik ken, het is een meesterwerk vergeleken met de twee andere MM-titels. OZONE en THE ABOMINATION zijn door Fred Olen Ray gesponsorde amateurfilms en werden in 1986 back-to-back gedraaid. Cast en crew zijn grotendeels gelijk en ook de sets zijn identiek; vreemd genoeg hebben de films toch nog een zeer verschillend amusementsgehalte.
OZONE is een jammerlijke vertoning waarin een handvol spelers over evenzoveel woorden dialoog struikelt en de rest van de tijd rochelt en braakt tot ze erbij neervallen. De titel doet vermoeden dat al die ellende (inclusief de acteerprestaties) het resultaat is van het gat in de ozonlaag.
THE ABOMINATION is ook snert, maar bevat toch wel enkele redeeming values. De film gebruikt de herhaal-en-smeer-uit methode die in ons land met veel succes wordt gebezigd door Wim Vink (zie SN#7) en begint met een minutenlange samenvatting van alle splattereffecten die over de daaropvolgende anderhalf uur zijn verspreid. De moeder van hoofdrolspeler Cody (Davis) is in de ban van een tv-evangelist en beeldt zich in kanker te hebben. Tijdens een uitzending wordt dat kwaad uitgedreven en kotst ze pardoes een tumor uit. Maar het ding leidt een eigen leven en wurmt zich door de mond van een slapende Cody naar binnen. Vanaf dat moment is Cody in de macht van het wezen.
De Walgelijkheid, zoals de Nederlandse videohoes hem noemt, is een kruising tussen de hamburger met tanden uit PARASITE (1982) en de vleesetende plant Audrey Jr. uit LITTLE SHOP OF HORRORS (1960). Cody doodt vrienden en familie om het monster te onderhouden, dat zich snel vermenigvuldigt en schuilhoudt in de keuken van het ouderlijk huis. Tot slot wordt Cody door zijn vriendin aan een hooivork geregen, zijn vriendin wordt verorberd door de W. en een passant laat zich door het monster besmetten om vervolgens de wijde wereld in te trekken.
Ook dit is kortom een droeve geschiedenis, die zich evenwel van OZONE onderscheidt door zijn excessieve bloederigheid. En er is die éne klassieke scene, die deze verder te verwaardelozen produktie bestaansrecht geeft: tegen het eind van de film moet Cody zijn toevlucht nemen tot grove middelen om de honger van het monster te stillen en zien we hem met een hooivork in een grote teil vol darmen rondscheppen. Boekmaag na lebmaag na dikke- na dunne darm verdwijnen in de Walgelijkheid; het papier-maché monster in surrealistisch schril contrast tot de zeer echte ingewanden. Kan het mooier? Liefhebbers opgelet, hier draait het om, hier zijn we letterlijk in the gutbucket.
Copyright Gorehound. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #8, augustus 1993.
