STREET TRASH was in 1987 het debuut van de toen 21-jarige Newyorker Jim Muro. Collega Jan Doense en ik ontmoetten de nieuwbakken regisseur destijds tijdens het 16de Festival International de Paris du Film Fantastique et de Science-Fiction, waar de film er bij het veeleisende publiek in ging als koek.
Muro, met zijn afgetrapte gympen en spijkerjasje ogend als een doorsnee victim #1 uit een gemiddelde slasher-film uit die tijd, was blij verrast door het succes en wist te melden dat zijn volgende film al op stapel stond. Die zou weliswaar wat minder uitzinnig worden dan het debuut, maar wel voorzien zijn van ‘veel geweld, very seedy.’ Het liep allemaal even anders. Muro werd al snel een veelgevraagd steadycam operator, o.a. voor TERMINATOR 2 en JFK, en werkte in die functie recent mee aan X2 van regisseur Bryan Singer, eertijds één van de productieassistenten bij STREET TRASH. Daarnaast timmerde hij de laatste jaren aan de weg als zelfstandig director of photography, o.a. van de Kevin Costner-western OPEN RANGE en de Oscar-winnende arthouse-hit CRASH (2005). Die ‘very seedy’ tweede film zal er dus wel nooit meer komen. Werkend vanuit een rommelig scenario van Roy Frumkes (DOCUMENT OF THE DEAD en de originele scenarist van Rudolf van den Bergs DE JOHNSONS) laat de piepjonge Muro met STREET TRASH meteen al zien waar zijn kracht ligt: niet in de inhoud, maar in het beeld. In tegenstelling tot de directe inspiratiebronnen EVIL DEAD en BAD TASTE, die ondanks alle malligheid een tamelijk consistente plot bezitten, stuitert STREET TRASH zo’n beetje alle kanten op. Alles kan, zolang het er maar goedgek uitziet. Rond het gegeven van een dodelijk drankje dat rouleert onder de zwervers en wino’s uit de achterbuurten van New York, trekt Muro een wankel bouwwerk op van slapstick, bendefilm, mafia-komedie en niet te vergeten splatter. Wie het drankje, Viper genaamd, achterover slaat, spat onmiddellijk uit elkaar of verandert in een veelkleurige partij blubber. De old school-splatter bereikt zijn absurde hoogtepunt wanneer de bewoners van een autokerkhof een partijtje rugby beginnen te spelen met een vers afgesneden geslachtsdeel, een scène die in Parijs uiteraard op oorverdovende bijval kon rekenen. Maar n$oacute;g hilarischer zijn de met laconieke doodsverachting op mafiabaas Tony Darrow afgevuurde scheldkannonades van acteur James Lorinz. De laatste zou het niet veel verder schoppen dan de hoofdrol in Frank Henenlotters FRANKENHOOKER (1990) en een paar onbeduidende bijrollen in grotere producties en tv-werk. Darrow daarentegen (die tijdens de eindtitels ook zingend van zich laat horen!) promoveerde van STREET TRASH naar GOODFELLAS en had enkele jaren geleden een vaste gastrol in The Sopranos. Het New York zoals het in STREET TRASH wordt getoond behoort, net als Muro’s regiecarrière en die van de meeste andere betrokkenen, tot de voltooid verleden tijd. De afbraakbuurt waarin het verhaal zich afspeelt is in de laatste twee decennia zeer waarschijnlijk in een yuppie-paradijs herschapen, zoals heel de stad in relatief korte tijd een rigoureuze make-over heeft ondergaan. De groezeligheid van toen is door Muro gelukkig net op tijd voor de eeuwigheid vastgelegd, wat het ongeleide projectiel van een beginnende filmmaker de toegevoegde waarde geeft van een tijdsdocument. STREET TRASH hoort daarmee thuis tussen Newyorkse exploitation-klassiekers als Abel Ferrara’s DRILLER KILLER (waar STREET TRASH-cameraman David Sperling zijn eerste ervaring opdeed) en Henenlotters BASKET CASE (waarbij Muro assistent geluid was), terwijl de film in zijn wansmakelijke overdrijving verwant is aan Troma-trash als THE TOXIC AVENGER en CLASS OF NUKE ‘EM HIGH. Héél erg eighties zijn trouwens ook de synthesizer score, de hanenkammen die opduiken tussen de figuratie en een nauwelijks terzake doende Vietnam-flashback, die eruit ziet alsof hij werd gedraaid op een braakliggend veldje achter het huis van een van de crewleden. En zo vervult street trash de liefhebbers van ruwgeslepen horror en exploitation met weemoed naar de tijd dat New York de gevaarlijkste stad van de VS was en je van special make-up effects nog vuile handen en kleren kreeg. Film *** / Extra’s X Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #69, p46.
