Soms sta je als recensent voor een dilemma. Spoilers vermijden lukt meestal wel, maar wat als de mededeling dat er een twist in de film zit, de film al vrijwel geheel spoilt? SIDE EFFECTS is er zo eentje en tsja, met die zes woorden is het hek eigenlijk al van de dam. Aan de andere kant: zelfs als je de twist al van mijlenver ziet aankomen, valt er nog veel te bewonderen aan SIDE EFFECTS.
Emily Taylor (Rooney Mara) zou blij moeten zijn. Haar man Martin (Channing Tatum) komt bijna uit de gevangenis na een paar jaar voor handel met voorkennis. Hij belooft haar dat ze snel weer hun oude levensstijl zullen oppikken. Ze heeft een leuke baan, een baas die met haar meeleeft, vrienden die luxe feestjes geven. Toch heeft Emily een lege blik in haar ogen en last van zelfmoordneigingen.
Dr. Jonathan Banks (Jude Law) probeert Emily te helpen. Al de usual suspects – Zoloft, Prozac, Wellbutrin, Celexa, Effexor – worden op haar losgelaten, maar niets helpt. Dan stelt Emily zelf het nieuwe wondermiddel Ablixa voor. Haar vroegere psycholoog, Dr. Victoria Siebert (Catherine Zeta-Jones), heeft er goede ervaringen mee. Ablixa werkt fantastisch en Emily vindt haar levenslust terug. Er is slechts één nadeel: een van de bijwerkingen van Ablixa is slaapwandelen. Emily maakt ’s nachts hele ontbijten klaar zonder zich ervan bewust te zijn. Met scherpe keukenmessen in de weer gaan terwijl je eigenlijk slaapt, is misschien toch niet zo’n goed idee.
Regisseur Steven Soderbergh heeft aangekondigd dat dit zijn laatste bioscoopfilm zal zijn (er komt nog wel een HBO-film over Liberace van hem uit binnenkort). Dat is jammer, want al voelen de films die hij de afgelopen tijd maakt vaak als vingeroefeningen, door de details en de stijl zijn ze altijd interessanter dan je op basis van de plotbeschrijving zou denken. SIDE EFFECTS zit ook vol kenmerkende elementen: dialogen die nog even iets langer doorgaan na een cut, ondiepe focus en een soort dromerige precisie die moeilijk te beschrijven maar onmiddellijk herkenbaar is. Ook SIDE EFFECTS heeft, net als MAGIC MIKE en THE GIRLFRIEND EXPERIENCE, in de kantlijn wat te zeggen over de crisis.
Het is grappig om Jude Law te zien in een rol die vrijwel het tegenovergestelde is van die in CONTAGION. Daar was hij resoluut tegen de grote farmaceutische bedrijven, terwijl hij ze in SIDE EFFECTS veel te veel vertrouwt. Rooney Mara maakt indruk in een lastige rol. Haar haast té neutrale gezicht maakt het mogelijk om van alles op haar gelaat te projecteren.
SIDE EFFECTS is niet wereldschokkend en het plot valt – net als bij meer van dit soort films – uiteen zodra je er teveel over nadenkt. Toch zal ik deze genre-oefeningen van Soderbergh missen, mocht hij inderdaad definitief afscheid nemen van de filmwereld. Er zijn niet veel regisseurs van wie zelfs de krabbels zo soepel aanvoelen.
DI: Independent Films (Release NL 14 maart 2013). Copyright Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 14 maart 2013.
