Had collega Ruben van Eijl weinig goede woorden over voor RIPPER: LETTER FROM HELL (SN #56), de directe sequel RIPPER 2 LETTER FROM WITHIN zou hem van ergernis door het lint hebben gejaagd.
Molly Keller (toen A. J. Cook, nu Erin Karpluk), schrijfster van de Jack the Ripper-biografie Letter from Hell: My Life as a Serial Killer, heeft zich met haar onderwerp zo vereenzelvigd, dat zij meent een nazaat te zijn van ‘s werelds meest geruchtmakende serial killer. Bizarre dromen doen haar zelfs geloven dat zijzelf in een vorig bestaan Jack the Ripper is geweest! Ze laat zich opnemen in de psychiatrische kliniek van Dr. Weisser (Bremner) nabij Praag om een kuur van synaptische integratie te ondergaan. Sy-wat? ‘Neurologische modificatie via een virtueel leerproces’, legt Dr. Weisser geduldig uit. Helaas verdwalen medepatiënten regelmatig in Molly’s virtuele leerproces en worden daar gruwzaam afgeslacht. RIPPER 2 doet weinig meer dan zich van de ene mystificatie naar de andere reppen, onderwijl de toeschouwer armvrachten raadsels toewerpend. Wat is realiteit? Wat is virtual reality (VR)? Bevolkt Jack the Ripper Molly’s VR-fantasieën? Is er werkelijk sprake van slachtoffers in Molly’s VR-wereld? Zijn haar medepatiënten krankzinnig of juist verontrustend normaal? Is de gehele Praagse episode een VR-belevenis? Pleegt de getergde Molly tenslotte zelfmoord? Of is ook dit schijn? Welke wereld is reëel, welke is ontsproten aan Molly’s fantasie? Enz., enz. Na een kleine twintig minuten heeft de toeschouwer geen enkele lust meer met de film mee te denken, ondergedompeld als hij wordt in steeds nieuwe (en bijster oninteressante) enigma’s. Van vraagteken naar vraagteken hinken zonder uitzicht op één min of meer logisch antwoord, is een uitputtende en frustrerende bezigheid. Vermeld moet worden dat de film torenhoge productieproblemen heeft gekend: grote onenigheid over de vraag naar welk eindresultaat precies zou moeten worden gestreefd, heeft ertoe geleid dat Pat Bermels oorspronkelijke scenario halverwege de productie werd verworpen en inderhaast vervangen door een scenario van Quastel en Sheppard. Dit heeft weer een gedeeltelijke herverfilming onder regie van Lloyd A. Simandl tot gevolg gehad, waarvoor een andere cameraman (JaromÃr Kálina) en twee nieuwe editors (Debbie Berman en Patrick Carroll) werden aangetrokken. Kortom, als de makers zelf de weg zo evident bijster zijn, wie zal ‘t de kijker kwalijk nemen dat hij ontgoocheld en geïrriteerd afhaakt? N.B.: Uit de optiteling valt op te maken dat het hier om een Canadees-Britse co-productie gaat, terwijl de aftiteling de film achtereenvolgens identificeert als een Brits-Tsjechische en een Amerikaans-Canadees-Britse co-productie. RIPPER 2: LETTER FROM WITHIN is in geen van deze samenstellingen een bezienswaardige film. x Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, p49.
